Moe & gespannen
De laatste week zit Sterre niet zo lekker in haar velletje. Ze klaagt nog steeds regelmatig over buikpijn, heeft elke avond een ongelukje, eet slecht, lijkt opnieuw in de “ik ben 2 en zeg nee”-fase te zitten en schreeuwt veel. Of het nou vermoeidheid is van school, spanning dat de baby elk moment kan komen, of iets heel anders, ik weet het niet. Het trekt in elk geval ook zijn wissel op ons. Maik is moe, omdat hij nu veel moet opvangen, ik ben moe omdat ik amper meer iets kan en heel slecht slaap, Yuren wordt 100 keer per nacht wakker omdat hij verkouden is en is dus ook moe en doordat wij moe zijn hebben we vanzelfsprekend minder geduld met de kindjes. Kortom: we zijn er allemaal aan toe dat de baby komt. Ik droom er zelfs over. Ik droom over allerlei dingen die ik weer kan als ik van die buik af ben. Hardlopen, lekker naar buiten met de kinderen, carpaccio eten, af en toe een wijntje drinken, avondeten met smaak, niet meer misselijk zijn, normaal kunnen bukken, me zonder pijn kunnen omdraaien in bed, niet meer ieder uur naar de wc, enz enz. Helaas lijkt de baby nog niet van plan te zijn om er uit te komen. Zondag ben ik 39 weken zwanger. Natuurlijk hadden we er rekening mee gehouden dat het tot de uitgerekende datum, 15 april zou duren. Of misschien zelfs nog wel langer. Maar doordat we de vorige keer zo verrast werden dat Yuren 2 weken te vroeg besloot te komen en we niet alles af hadden, waren we stiekem nu wel voorbereid op een bevalling zo rond de 38 weken. Dom, ik weet het, want natuurlijk blijft het dan zitten en ga je dus echt zitten wachten. Maik loopt met zijn iPhone in de hand rond voor het geval ik ineens bel, ik durf niet meer te ver van huis (en kan het ook niet meer), omdat Yuren ook nog eens zo snel kwam. En hoewel ik ook weet dat het niet HOEFT dat het nu weer binnen anderhalf uur gepiept is, moet je er toch rekening mee houden. Je moet er niet aan denken dat je niet op tijd naar huis kunt of in het ziekenhuis kan zijn. Al met al is er best een beetje gezonde spanning hier. En we zijn nieuwsgierig. Zo ontzettend benieuwd naar het kindje in mijn buik! Hoe zal hij of zij er uit zien? Vast met veel haar, maar verder? Afgelopen week hadden we onverwacht nog even een echo in het ziekenhuis. Daar was niet meer veel op te zien. De baby is nu zo groot dat alleen een arm al het hele beeld vult. Ik kon er dan ook weinig wijs meer uit. Er was in elk geval voldoende vruchtwater nog en de baby was ingedaald. De voorweeen die ik vorige week een hele avond had waren dus gewoon indalingsweeen. En helaas geen voorbode dat de bevalling er bijna aan kwam. Sindsdien is het rustig in mijn buik. Niets wat er op wijst dat het er bijna aan zit te komen. Geduld hebben dus maar. Heel lang kan het in ieder geval niet meer duren. Op 18 april word ik weer in het ziekenhuis verwacht en zullen we overleggen wat te doen. Wellicht is strippen dan een optie. We zullen zien…
No Comments