Alleen maar huilen
Toen ik Sterre vanmiddag ophaalde van het kinderdagverblijf was er eigenlijk nog niets aan de hand. Ze was vrolijk als altijd en heeft thuis nog even lekker op de grond liggen spelen. Na verloop van tijd werd ze moe en heb ik haar op bed gelegd. Drinken wilde ze niet, want: snotneus. Toen ze na een half uurtje wakker werd was het opeens een heel ander meisje. Niks was goed. Ze krijste aan een stuk door. En gooide zich steeds naar achteren. Dat doet ze ’s nachts ook vaak en wij denken dat het betekent dat ze dan eigenlijk gauw wil verder slapen. Wat ze normaal gesproken dan ook doet. Maar vandaag bleef ze ook dan huilen. Niks wilde ze: niet liggen, niet zitten, niet spelen, niet rondlopen, niks. Gelukkig was het eten snel klaar een van eten wordt ze altijd gelukkig. Een paar snijbonen en wat aardappelkruimels gingen er dan ook wel in. Heel eventjes was ze rustig, maar al gauw raakte ze gefrustreerd van het feit dat eten met een dichte neus ook niet goed lukt. En dus begon ze weer te huilen. Helemaal overstuur was ze. En Maik en ik ten einde raad, na 3 uur met een oversture baby te hebben gezeten. Wat een geluid produceert ze zeg! Dat is heel wat anders dan dat pasgeboren babyhuiltje… Ook onder het omkleden, voorlezen en flesje drinken (borst lukte helemaal niet nu) huilde ze, maar toen ze eenmaal in bed lag was ze stil. Wat een rust…. Maar dat belooft wat, voor vannacht :(
No Comments