Bevallingsverhaal Yuren
Er was geen haar op ons hoofd dat bedacht had dat ik 2 weken eerder zou bevallen dan de uitgerekende datum. We waren hier niet op voorbereid. Dus de website van Yuren (www.yuren.nl) is niet klaar. Het geboortekaartje ook niet. Even geduld dus nog. Sinds vanmorgen half 11 zijn we thuis na 1 nachtje ziekenhuis. Dat moest, omdat mijn vliezen vermoedelijk al 3 dagen gebroken waren. Wist ik veel… Ik schreef zaterdag al een log over dat broekplassen hier. Achteraf was dat dus gewoon vruchtwater. In de loop van maandag werd het steeds erger. Ik verloor zulke grote plassen vocht, ook als ik niet hoestte, dat ik eigenlijk niet meer zeker wist of het nou wel echt urine was. Daarbij verloor ik maandagavond ook een deel van de slijmprop. Om half 10 ’s avond, we lagen net in bed, besloten we toch maar even de verloskundige te bellen om te overleggen. Onze eigen verloskundige was nog met vakantie, dus we kregen een vervanger aan de telefoon. Wij wilden alleen overleggen, maar zij wilde per se even langskomen. Om half 11 was ze er. Ze zag een inlegkruisje liggen en zei al meteen dat ze haast zeker wist dat het vruchtwater was. Ik was meteen in shock, he? Zekerheid gaf een testje met een soort wattenstaafje dat van oranje zwart moest kleuren als het inderdaad vruchtwater was. En dat deed het. Aangezien ik dit vochtverlies al een paar dagen had, belde ze met het ziekenhuis om te overleggen met de gynaecoloog. Er kan dan namelijk infectiegevaar zijn, eigenlijk mag je maar max 48 uur met gebroken vliezen rondlopen en dat was ik al voorbij. De gynaecoloog wilde daarom dat we die avond nog zouden komen. Paniek in de tent dus. Mijn moeder werd gemobiliseerd om Sterre op te vangen, de buren pikten de babyfoon op om de 2 uur dat mijn moeder moest rijden te overbruggen en wij verzamelden wat spullen voor vertrek naar het ziekenhuis. Dat stond dus ook nog niet klaar. Gelukkig waren de accu’s van de camera’s wel opgeladen en had ik wel al een deel van de kleertjes gewassen. Om ongeveer middernacht kwamen we aan. De gynaecoloog kwam vrijwel direct met ons overleggen. Er werd een ctg gemaakt (prima), een echo (waarom duidelijk te zien was dat er nauwelijks meer vruchtwater was) en een testje of ik drager ben van een streptokok (uitslag nog niet bekend). Daarna werd verteld dat ik de ochtend erna zou worden ingeleid, omdat het ik te lang met gebroken vliezen rondliep. Ik baalde. Inleiden leek me niet fijn. Maar ja, niks aan te doen. In de tussentijd was ik nog steeds niet fit. Voorhoofdholteontsteking, hoesten, verhoging. Ik deed geen oog dicht die nacht. Nou ja, uiteindelijk dommelde ik tegen 4 uur nog even in tot 6 uur. Toen ben ik onder de douche gaan staan. Na het douchen voelde ik heel in de verte wel wat activiteit, maar echte weeen kon ik het niet noemen. Om 7 uur kwam de gynaecoloog. Er werd besproken wat er zou gaan gebeuren. Ik kreeg rond 8 uur een infuus en er werd getoucheerd. Ik had al 4 cm ontsluiting! Daar had ik nog niets voor gedaan, echt helemaal niets! Na het toucheren kreeg ik wat meer krampen en om half 9 had ik duidelijk weeen. Ik opperde dat een infuus met wee-opwekker dan misschien niet meer nodig was? Maar de gynaecoloog vond van wel. Ik kon nog teveel grapjes maken vond ze, van deze weeen zou ik geen ontsluiting krijgen en het kindje moest er echt vlot uit. Ik liet het maar over me heen komen. We zaten op dat moment nog in een weeenkamer en het was wachten tot de verloskamer vrij kwam waar ik zou gaan bevallen. Daar zou ik het infuus krijgen. Het duurde nog tot 9 uur voor we er heen konden. In de tussentijd waren de weeen zo hevig, dat ik tussendoor niet meer kon praten. Ik merkte wel dat ik heel goed kon ontspannen. Maik masseerde mijn rug tijdens een wee, en na de wee ging ik als een zoutzak op mijn zij liggen om uit te rusten en me op te maken voor de volgende. Ik kreeg wel weer vrij vroeg een soort persdrang en druk op mijn stuitje, maar op de een of andere manier kon ik het beter aan dan tijdens de bevalling van Sterre. Misschien omdat ik het gevoel herkende? Ik dacht wel telkens: man, wat doet dit zeer! Ik wil dit niet! Ik wil er zo snel mogelijk vanaf! En dan bedacht ik me dat ik me zo slap mogelijk moest houden, zodat het vlot zou gaan en dat werkte. Ook had ik muziek op, steeds hetzelfde liedje van Ilse de Lange- Miracle. Zo bedacht ik me telkens wat een wonder het was dat dit kindje er aan kwam! Iets voor 10 uur kwam de gynaecoloog van die dag zich voorstellen. Een man, heel rustig en vriendelijk. Hij toucheerde en ik bleek 7 cm te hebben. Dat was fijn, het had in elk geval resultaat. Ik ging de goede kant op. Hij zei nog dat het lekker vlot ging (in een uur tijd van 4 naar 7 cm) en dat ie met een half uurtje/uurtje weer terug zou komen. Er bleef wel een zuster achter. Hij was echter de deur nog niet uit, of ik kreeg zo erge persdrang dat ik het niet meer kon wegzuchten. Dus dat riep ik ook. Maar de zuster reageerde heel laconiek, dat ik moest doen wat ik kon en toch moest proberen te blijven zuchten. De 2 weeen die daar op volgde redde ik het echter niet, en ik merkte dat ik toch een beetje begon mee te persen. Gewoon geen controle. De verpleegster liep heel relaxed nog even naar de computer om daar iets in te typen en toen ze terugliep (de 3e wee sinds de gyn de deur uit was was intussen bezig) naar mijn bed riep ze ineens in paniek: je moet nu heel snel gaan zuchten, want ik zie het hoofdje al! En ze rende naar de gang om de gynaecoloog terug te halen. Die kwam gelukkig meteen binnenrennen en ik kon gelijk op mijn rug en meepersen. Ik had daarna nog maar 1 wee nodig om Yuren geboren te laten worden. Om 10.09 uur zag hij het levenslicht. Het mooie was dat hij al begon te huilen toen alleen zijn hoofdje er nog maar uit was. Ik kon meekijken, omdat er een spiegel stond. Het persen ging dit keer heel beheerst, waardoor ik minimaal ben uitgescheurd. Ik ben ook heel weinig bloed verloren. Na de bevalling werd Yuren natuurlijk bij me gelegd. Meteen ging er een heel circus aan de gang, want ik had me opgegeven om navelstreng bloed te doneren en dat moet volgens een bepaald protocol. Bovendien had ik de vorige keer een fluxus en dat wilde de gynaecoloog nu voorkomen. Ik kreeg een spuit in mijn been en de placenta kwam eigenlijk binnen 20 minuten heel rustig eruit. Yuren had apgarscore 10,10 en 10 en mocht direct bij mij blijven. Hij dronk vrijwel meteen uit de borst. Het ging allemaal heel relaxed en ik voelde me supergoed. Alleen het hechten was een beetje minder met die hoestbuien tussendoor. Tegen de middag werden we naar de kraamafdeling gebracht, waar ik nog een nachtje moest blijven ivm infectie gevaar. Ik heb daar beroerd geslapen, het leek er wel een sauna zo heet. En als je dan zo verkouden bent… Ben dus enorm blij dat vanmorgen alle controles goed waren en we lekker naar huis mochten! De kraamhulp is geweest vandaag en die lijkt ook prima! Als nu die verkoudheid nog even weg wil gaan, dan ben ik helemaal gelukkig :-)
No Comments