Bloedprikken
Tjonge, wat een drama was dat vanmorgen. Voor dat onderzoek naar stofwisselingsziektes moest Sterre geprikt worden. Vier buisjes. En het bijzondere er aan was, dat het zonder stuwing geprikt moest. Dus geen bandje om haar arm vooraf, maar gewoon “gokken” waar je prikt en hopen dat het een ader is. Nou dat ging dus niet lekker. Sterre deed echt haar best om niet te huilen, maar het ging echt van wrik wrik en toen begon ze. Om niet meer te stoppen tot 3 uur later ofzo. Het huilen stond mij ook nader dan het lachen. Ik wilde de hele tijd roepen dat ze moesten stoppen, maar ik kon me inhouden. Het was zo naar om te zien. Steeds deed die ader het even, en dan weer niet. Moesten ze weer draaien met die naald tot ie het weer deed. Heel akelig. Vervolgens moest Sterre in een potje plassen (dat moest eigenlijk op hetzelfde moment), maar dat lukte natuurlijk helemaal niet meer. Ze was compleet hysterisch. Dus na een half uur proberen maar naar huis gegaan. We kregen haar bijna niet in de auto, zo driftig was ze. Thuis heb ik haar meteen voor de laptop gezet, daar werd ze rustig van. Ik dacht dat ze meteen weer zou stoppen met eten door deze toestand, maar dat viel mee. Ze heeft gewoon prima gegeten vandaag. Helaas was het project nog niet afgelopen, want om 3 uur belde het lab dat ze toch echt dat potje urine nog nodig hadden. Dat werd een leuke klus voor Maik, want ik was intussen naar Eindhoven voor mijn eindgesprek van de coachingsopleiding. Maik is er de halve middag mee bezig geweest, want ze wilde het natuurlijk allemaal niet. Uiteindelijk lukte het om er een paar druppels uit te krijgen. Nou, ze doen het er maar mee, we gaan echt niet opnieuw voor dat onderzoek. Eigenlijk moeten ze dus urine en bloed van hetzelfde moment hebben. Dat is niet zo simpel met een 2 jarige. Dus is dit niet voldoende, dan is het jammer. Over 2 jaar een nieuwe poging ;-)
No Comments