De afgelopen week
Het was een koude, gladde week. Naast werken heb ik dan ook niet heel veel gedaan. Maik was vanaf woensdagavond niet fit. Hij was koortsig, had vreselijke hoofdpijn en lag vooral op bed. De paracetamol was niet aan te slepen, dus het leek me beter dat hij gisteren maar een dagje thuis zou blijven. Donderdag was hij ook al niet gaan zwemmen met Sterre en donderdagmiddag na mijn werk vond ik hem als een dood vogeltje op de bank. Een kind entertainen als je zelf echt niet lekker bent is geen pretje. En dus is Maik lekker vroeg zijn bed in gegaan en heb ik Sterre op bed gelegd. Dat ging niet zonder slag of stoot. Sterre is de laatste tijd weer heel erg aan het peuterpuberen zeg maar. Dan zegt ze: ik wil geen kwark. Dan zeg ik: weet je het zeker? Sterre: ja mama. Vervolgens zet je de kwark weg en begint ze te krijsen dat ze het toch wil. Soms heb je dan geen zin in strijd, dus dan pak je het er maar weer bij, maar dan gaat het natuurlijk van kwaad tot erger. Dus donderdagavond ging ik de strijd maar eens aan. Het werd 1 groot drama, zoals verwacht, maar een uur later lag ze gelukkig toch in bed. Zonder kwark en zonder tandenpoetsen (daar ging het drama dus over). Met een pruillipje. Toen ik vroeg wat er nou nog was, begon ze meteen te huilen: mama ik ben verdrietig over jou! Ik vermoed dat ze bedoelde dat ze spijt had zo’n drama te hebben gemaakt om niks. Ik ben nog even bij haar blijven zitten, heb uitgelegd dat mama niet meer boos was en haar nog steeds heel erg lief vindt, maar dat ze de volgende keer beter moet nadenken over wat ze nou echt wil, voor ze ja of nee zegt. Daar werd ze wel weer rustig van en kort daarna viel ze in slaap. Gisteren ben ik met Sterre naar Niky geweest. Was het voor Maik even rustig in huis, kon hij nog wat extra slapen. Sterre zit echt in de fase van “alles is van mij”, zelfs bij een ander thuis durft ze nog al het speelgoed zich toe te eigenen. Gelukkig snapt Tim daar nog niet heel veel van, maar lastig is het wel. En je blijft uitleggen, 100 keer kun je vertellen dat je samen moet delen enzo, maar de volgende keer gaat het gewoon weer hetzelfde, zucht… Sterre was ook nog wel heel lief, toen ik met haar naar de wc ging sloeg ze haar armpjes om me heen en zei: ik vind jou de allerliefste mama van de heeeeele wereld! (heeft ze vast ergens op tv gezien, maar ik smolt natuurlijk, hihi) ’s Avonds ben ik nog wel even flink geschrokken. Ik lag met mijn laptop half zittend in bed toen ik ineens helemaal niet lekker werd. Heel misselijk en het zweet brak me uit. Ik zei tegen Maik dat ik ging overgeven en hij rende al om een emmer te pakken, maar toen werd het zwart voor mijn ogen. Dus ik zei dat ie niet weg moest gaan en dat ik ging flauwvallen. Snel heeft hij het bed naar beneden gedaan, maar dat hielp niet echt, ik bleef me beroerd voelen. Pas toen ik op mijn buik ging liggen trok het langzaam weg. Ik had geen idee hoe het kwam, ik lag immers rustig, maar even googlen leerde me dat het waarschijnlijk is gekomen doordat de baby op mijn aorta is gaan liggen. Er stroomt dan even geen bloed naar je hart en hersenen en je dreigt flauw te vallen. Vena Cava syndroom heet dat, en het is een bekend verschijnsel bij zwangeren. Bij Sterre heb ik het echter nooit gehad, dus het was wel eng. Ik hoop niet dat het vaker gaat gebeuren!
No Comments