De bevalling
In de nacht van 12 op 13 februari begon het te rommelen. Ik had wat last van bloedverlies en lichte krampjes. De volgende ochtend om 10 uur dacht ik de eerste echte wee te voelen, maar nog altijd was ik niet overtuigd dat "dit" het nu was. Gedurende de dag kwamen de weeën steeds vaker en zo rond een uur of half 5 besloot ik dat Maik toch maar van zijn werk naar huis moest komen, omdat ik steun nodig had. Hij was nog niet thuis of de weeën kwamen om de 4 minuten. De verloskundige wilde dat we maar meteen naar het ziekenhuis kwamen, en daar bleek ik al 4 cm ontsluiting te hebben. Er werd direct een verloskamer geregeld en ik ben eerst nog een uur onder de douche gegaan. Ik kon de weeën toen nog goed wegpuffen, maar het begon wel steeds heftiger te worden. Al snel kreeg ik persweeën, en ik vond het heel lastig om niet mee te persen. Hierdoor kwam er druk op de verkeerde plekken en vorderde de ontsluiting helemaal niet meer. Na 5 uur afzien besloot de verloskundige mij een spuitje te geven met Pethidine. Dit haalt de scherpe kantjes van de weeën (niet dat ik daar iets van heb gemerkt) en je kunt je tussen de weeën door beter ontspannen. Vooral dat laatste heb ik gemerkt, want daarvoor was ik helemaal verkrampt van de pijn. Na dit spuitje ging het opeens heel hard, de vliezen braken en de laatste 6 cm ontsluiting had ik binnen een uur. Ineens mocht ik meepersen! Dat vond ik heel gek, al die tijd had ik geprobeerd de weeën weg te zuchten en nu ineens moest ik meeduwen. Een verademing, maar ik moest het wel even leren. Gelukkig lukte dat snel, binnen 6 persweeën lag er een heel klein lief meisje op mijn buik! Eerst natuurlijk even gecheckt of het wel echt een meisje was (wij wisten dit al vanaf week 22) en toen hadden we tijd om haar te bekijken. De verloskundige wachtte tot de navelstreng uitgeklopt was, en toen mochten Maik en ik die samen doorknippen. Daarna was het de bedoeling dat er weeën zouden komen voor de placenta, maar dit gebeurde niet. Ik moest dus in het wilde weg maar een beetje meepersen en ondertussen kwam er alleen maar heel veel bloed, maar geen placenta. Ik kreeg 2 spuiten in mijn benen om de placenta toch geboren te laten worden en met veel moeite lukte dit ook, maar het bloedverlies was enorm. Toen ontstond er een beetje paniek. Sterre werd bij me weggehaald en de gynaecoloog werd uit zijn bed gebeld. Ik kreeg in allebei mijn handen een infuus en hoorde ergens zeggen dat ik een behoorlijk gecompliceerde scheur had die ook enorm bloedde. Toen werd ik weggereden naar de OK. Daar ben ik gecuretteerd en gehecht en rond 2 uur was ik weer terug op de verloskamer. Ik werd direct naar de kraamafdeling gebracht en Maik moest naar huis. Sterre mocht in een wiegje naast mijn bed gezet, maar ik was nog zo duf van de narcose dat ik er niet echt veel meer van weet. De volgende ochtend ontdekte ik dat ik echt overal pijn had en zoveel bloed verloren had dat ik constant duizelig was. Maar dat mooie meisje naast mijn bed maakte natuurlijk alles weer goed!
No Comments