De koe
Het is alweer even geleden dat ik hier iets schreef. Ik wil toch proberen elke week deze log te updaten, maar iedere dag lukt niet meer. Dat ga ik nu voor Yuren doen, zoals ik dat ook de eerste 3 jaar van Sterre’s leventje gedaan heb. Sterre is de afgelopen week niet al te gezellig geweest. Je merkt dat ze ondanks dat ze heel blij is met haar broertje ook haar plekje weer moet opeisen. Nog steeds verzint ze vanalles om (negatieve) aandacht mee te vragen. Wij proberen daar heel consequent mee om te gaan, maar het is niet altijd makkelijk. Soms haalt ze zo het bloed van onder je nagels! En aangezien de vermoeidheid toch ook wat parten begint te spelen (we moeten er immers toch elke nacht 1 keer uit voor een voeding), heb ik niet het engelengeduld wat ik normaal gesproken heb. Niet zelden zit Sterre dus tegenwoordig een poosje op haar kamer, soms zelfs met de deur op slot, want anders rent ze voortdurend haar kamer uit en eist ze alsnog alle aandacht op. Gelukkig zijn er ook heel gezellige momenten. Als we heel streng zijn geweest, werpt dat vruchten af want dan is ze de rest van de middag poeslief. Jammer dat er dan vaak eerst zo’n drama aan vooraf moet gaan. Yuren noemt ze tegenwoordig: kleine, dikke broer en mij lieve, dikke mama… Als je dan vraagt wat er dik aan mij is, legt ze precies de vinger op de zere plek: je billen, borsten, buik en benen zijn dik, mama… Au! Met eten zijn we ook weer iets nieuws begonnen. Eigenlijk sinds de geboorte van Yuren merkten we dat we weer in een oud patroon begonnen te vallen. Wij lopen achter Sterre aan te hollen met brood en we moeten steeds dreigen om het er in te krijgen. En Sterre gaat steeds langer treuzelen. Ik werd er chagerijnig van en daarbij: hoe krijgen we ooit het brood er in voor ze naar school of het kinderdagverblijf gaat straks? Dan mogen we wel om 5 uur opstaan. En dus hebben we “de koe” geintroduceerd. Dat is een kookwekker met een koe erop. We eten aan tafel, en voor we beginnen zet ik de koe met zijn gezicht naar de muur. Dat is precies 30 minuten. Dan begint de eettijd en die duurt tot de wekker af gaat. Al die tijd moet Sterre aan tafel zitten en mag ze eten. Als ze niet eet is dat ook best, maar we zeggen er niks meer over. Als de wekker gaat, wordt het eten weggehaald. Is het op, dan mag ze ’s middags nog iets snoepen, is het niet op dan niet. Natuurlijk eet ze nu heel weinig. Ze is het echt aan het uittesten. Soms eet ze alleen maar 3 happen en wat losse hageltjes. Of 1 hap en een half plekje kaas zonder brood. Gelukkig is ze (nog) niks afgevallen. En aangekomen was ze ook al niet het afgelopen half jaar meer, ondanks dat we er elke dag 4 boterhammen in wisten te proppen. We zijn dus wel benieuwd hoe het nu verder gaat. Hopelijk ervaart ze zelf dat ze honger krijgt en gaat ze vanzelf weer meer eten. Ze snapt heel goed het principe van de koe en vertelt het ook al tegen iedereen die het horen wil. Gisteren waren we buiten de deur gaan lunchen, en toen vroeg ze bij het weggaan: de koe hoeft niet mee he mama? Die hebben we niet nodig toch he? En inderdaad, die hebben we maar niet meegenomen. Het blijft bijzonder hoe weinig eten Sterre eigenlijk wil uit zichzelf. Ze zegt nu ook steeds: mama, ik ben zo slap… Ja, geen wonder als je over de hele dag 3 happen brood eet. Daar zou ik ook slap van worden. We proberen het in ieder geval 2 weken vol te houden, in de hoop dat ze dan uit zichzelf toch weer meer gaat eten. En zoniet? Dan weten wij het ook niet meer… Misschien is het een fase? Het ging een tijd geleden namelijk vrij goed. Niet dat ze aankwam, maar ze at wel veel. Nou ja, als ze dit allemaal ooit terugleest begrijpt ze hopelijk dat we alleen het beste met haar voor hebben en dat hele eet-gedoe ons al flink wat grijze haren heeft bezorgd!
No Comments