De maan is aan!
Na een ochtend uitslapen en rondhangen besloten we ’s middags nog even lekker naar buiten te gaan. Sterre had niet willen slapen. Ze had een uurtje op bed heel hard liggen zingen en dat was het voor vandaag. Dus rond 3 uur zaten wij in de auto op weg naar Kijkduin. Toen we er waren was Sterre nogal suf geworden van het autorijden. Niet zo gek natuurlijk, als je je middagslaapje hebt overgeslagen. Ik wilde haar uit de auto tillen en ze zei: Nee, Sterre slapen! Maar daarvoor waren we niet helemaal naar Kijkduin gereden natuurlijk. Ik tilde haar uit de auto en we gingen op pad door de duinen. Sterre wilde zelf lopen, dapper stapte ze voor ons uit. Elk hondje dat we tegen kwamen bekeek ze uitgebreid, de mensen vonden het allemaal prachtig. Meerdere malen probeerde ik Sterre een handje te geven, bang als ik was dat ze zou vallen over het hobbelige pad. Maar het ging mooi niet door. Telkens als ik haar handje pakte rukte ze zich los en rende ze weer weg. De hele weg had ze een big smile op haar mond, zo trots als ze was dat ze zelfstandig door de wereld stapte. Op de boulevard wilde Sterre op de boot spelen. Ik ging voor de zekerheid mee, er waren veel drukke kinderen verstoppertje aan het spelen op de boot. Sterre keek totaal niet naar mij om en ging volledig haar eigen gang. Grappig hoor! Daarna gingen we ook nog een stukje wandelen over het strand. Dat vond Sterre lastig, door zand lopen is zo simpel nog niet. En dus wilde ze daar wel door mama gedragen worden. Toen we terug boven waren hadden we het flink koud gekregen. We dronken een kopje thee bij Arto om warm te worden. Het is duidelijk dat Sterre ineens weer een heel stuk bijdehandter is geworden. Ze praat nog beter en kletst tegen iedereen. Ook is ze wat minder verlegen en angstig. Ze ging zo het hele restaurant door om te kijken wat er allemaal gebeurde. Wel hield ze papa en mama in de gaten, maar we hoefden niet met haar mee. Het lukte haar zelfs om een speculaasje los te peuteren bij een van de serveersters. Toen we terug liepen naar de auto was het al donker geworden. Sterre keek naar de lucht en riep: de maan is aan! Maik en ik moesten daar erg om lachen natuurlijk. In de auto was Sterre in slaap gevallen. We besloten maar meteen frietjes te gaan halen. Zo konden we gelijk eten toen we thuis waren. Sterre vond het heerlijk, die frietjes, het was al een flink poosje geleden dat we dat gegeten hadden. Na het eten mocht ze nog even spelen. Ook toen konden we goed merken hoe knap ze aan het communiceren is. Ik was in de keuken bezig en Sterre zat in haar stoel. Ze hoorde dat ik chocola pakte, stapte uit haar stoel en zei tegen Maik: zo terug!!! En weg was ze… Later ging Maik naar boven. Sterre ging op de trap zitten en riep omhoog: papaaaa, wat doe jij nou???? We liggen dus de helft van de tijd dubbel van het lachen om alles wat ze zegt, het klinkt allemaal zo bijdehand voor zo’n klein wijffie!
No Comments