Deur open?
De maandag en de dinsdag zijn weer voorbij. Op deze dagen gaat Sterre naar opa en oma, dus heb ik altijd weinig te vertellen. Behalve dan wat info over de avonden. Zoals gisteren. We lagen in bed en Sterre bedacht een nieuw grensverleggend trucje. Naast het kleine lichtje aan, de klamboe dicht, twee pleisters op haar duimen voor de velletjes die ze expres maakt moest nu opeens ook de deur op een kier. Ik hoorde het aan Maik vragen. No way, dacht ik. Maar Maik had geen zin in strijd. Hij vroeg nog wat krachteloos waarom en liet het toen toch gaan. Te verkouden, te moe om de strijd aan te gaan. Ik was woest! Stampte mijn bed uit en ging naar Sterre toe om te zeggen dat het mooi niet ging gebeuren en deed de deur dicht. Wat je kon verwachten gebeurde, ze zette het op een krijsen en herhaalde het mantra: ik vind dit helemaal niet leuk mama! Zucht. Ik kroop mijn bed terug in en ontdekte dat er naast mij nog iemand woest was. Op mij. Fijn. Iedereen woest. Na een kwartier wachten of Sterre vanzelf zou stoppen met huilen (wat natuurlijk niet gebeurde) ging ik mijn bed maar weer uit. Ik was enigzins afgekoeld en besloot het op een wat meer pedagogisch verantwoorde manier te gaan aanpakken. Terug naar Sterre en uitgelegd waarom ik die deur niet open wilde. Punt 1: we gaan niet elke dag iets nieuws erbij verzinnen. Punt 2: als mama vannacht naar de wc moet omdat de baby op haar blaas aan het stampen is, dan word jij wakker van het lawaai als de deur open is. Sterre, heel rustig: dat snap ik wel, mama. En toen wilde ze graag een zakdoek. Mmm was het zo makkelijk? Kennelijk. Kusje geven, muziekjes nog maar een keer aan en ik kon zo mijn bed terug in. De woeste man naast mij was gelukkig ook iets minder woest. Geen idee of ie nou uiteindelijk vond dat ik gelijk had, maar ik ben blij dat ik toch even de strijd ben aangegaan. Er worden GEEN grenzen meer verlegd hier!
No Comments