Driftbui op het strand
Vol enthousiasme togen wij richting strand vanmorgen. Met de auto, want we hadden tassen vol met spullen. Twee grote badlakens, een heel arsenaal aan schepjes, harkjes, zeefjes en emmers, een strandbal, een picknickmand en een lekker speelkleed. Sterre had er zin in. Ze wilde alles zelf lopen en dat ging zelfs heuvelop best goed. Op het strand stond een koude wind, maar we hadden mazzel. Er stonden allerlei windschermen opgestapeld en precies daarachter was nog een plekje vrij. Zaten we gratis en voor niks uit de wind. Het was heerlijk in het zonnetje. Wel hielden we onze kleren aan, de wind was toch net even te koud voor de bikini. Sterre liep op haar blote voetjes lekker door het zand. Ze zocht schelpjes en vulde haar emmertjes en zandvormpjes met zand. Later hebben we nog even gevoetbald. De boterhammetjes gingen er vlot in, zeelucht zorgt kennelijk voor een gezonde eetlust. Helaas kwam tegen half 1 een enorme bewolking overdrijven. En toen was het opeens heel koud! Er leek geen einde aan te komen, dus na een wandelingetje naar het (ook al zo koude!) water besloten we dan toch maar huiswaarts te gaan. En daar was Sterre het NIET-MEE-EENS! Ze wilde “hier blijven!” En dus liep ik over de Scheveningse boulevard met een gillend, huilend en worstelend kind in mijn armen. Ze weigerde haar schoentjes aan te doen, maar wilde wel lopen. En dat mocht niet. Het was of dragen en geen schoentjes aan, of lopen maar dan wel schoentjes aan. Maar Sterre zou Sterre niet zijn als ze duidelijk liet blijken dat zij geheel andere plannen had. Aan de lopende band riep ze: Sterre niet schoentjes aan, Sterre blote benen lopen! Waarop ik antwoordde dat ze van mij best met blote benen mocht lopen, maar dat ze alleen wel haar schoentjes aan moest. Ik zag er de humor wel van in. Maik had daar wat meer moeite mee. Hier en daar wierpen voorbijgangers ons een begripvolle blik toe. Het mooiste kwam toen we bij de auto waren. Ik moest Sterre even neerzetten (intussen hadden we haar schoentjes onder veel protest aangewurmd) om wat spullen in de auto te zetten. Sterre ging meteen op haar billen zitten en weigerde om nog op te staan. Maik en ik gingen in de auto zitten en zwaaiden naar haar. Doei! Toen de deur van de auto ook nog eens dicht ging leek ze toch een beetje bang te worden dat we er echt van door gingen. Onder luid gekrijs kwam ze aanrennen. Zodra ik de deur echter open deed, rende ze heel hard weg en ging een eind verderop weer op haar billen zitten. Hier blijven! huilde ze. Hilarisch vond ik het, ik kwam eigenlijk niet meer bij van het lachen. Misschien wel omdat ik mezelf er zo enorm in herken…. Nou ja, tenslotte ben je het als ouders dan beu. Je pakt haar op en met z’n tweetjes (want tja, ze is best sterk) hebben we haar ingesnoerd in het autostoeltje. Onderweg was ze zo boos, dat ze voortdurend tegen mijn stoel trapte met haar beentjes. En maar krijsen. Halverwege de Scheveningseweg begon ik over het Fluitekruid dat langs de weg stond, en dat was godzijdank een gouden zet: de rust keerde terug in onze auto. Sterre begon te wijzen naar al het Fluitekruid dat voorbij kwam. Toch was ze nog wel boos. Ze wilde niks meer zeggen en bleef boos kijken. Thuis mocht ze eindelijk uit de auto. Ze rende meteen weg om te spelen, want Ilse was buiten. En zo ebde de boosheid langzaam weg en hadden we ons vrolijke meisje terug. Zo’n driftbui put behoorlijk uit, dus na een half uurtje wilde ze naar bed. Twee uurtjes slapen later kwam de volgende driftbui… Ze wilde een ijsje. Prima. Het was weer helemaal zonnig geworden dus wij naar de vriezer om een ijsje uit te kiezen. Nu hadden we de afgelopen week alleen raketjes (Sterre noemt ze kroketjes ;-)), maar vanmorgen had Maik ook Festini peren- en aardbeienijsjes gekocht. Lastig…want Sterre moest kiezen. En laat ze daar nou niet zo goed in zijn. Ze koos in eerste instantie een perenijsje. Dus ik scheurde het papier open. Ze wierp er een blik op en zei toen: nee kroketje. Maar dat ging mooi niet door. Het was dit ijsje, of niks. En dus legde ik het ijsje op een schoteltje op tafel en besloot Sterre voor de vriezer op de grond te gaan zitten om aan de hele buurt te laten horen hoe ontzettend oneerlijk het was dat ze niet meer mocht switschen naar een “kroketje”. Toen ze na 20 minuten nog niet wilde ophouden en ik serieus buren geirriteerd naar binnen zag gaan (de terrasdeur stond immers open) heb ik haar een paar minuten in de hal beneden gezet. Waar ze nog tot 2 keer toe opnieuw begon toen ik haar kwam halen, maar de 3e keer koos ze eieren voor haar geld en ging ze rustig mee naar boven. Het ijsje was intussen gesmolten, wat bijna voor een nieuwe driftbui zorgde. Maar dat heb ik subtiel opgelost door snel een nieuw perenijsje te pakken en op een schoteltje te leggen. Ik dacht dat Sterre niks door had, maar dat had ik mis. Ze zei meteen: nieuwe, die andere is zacht. Nou ja, ze at deze keurig op en vond het zo lekker, dat ze na het avondeten weer een perenijsje wilde. En dit keer bedacht ze zich niet vlak na het openen van de verpakking :-)
No Comments