Driftkikker
Ze lijkt zo lief. Dat is ze ook, overdag. Maar niet als ze naar bed moet ’s avonds. Het begint een ware toestand te worden. Ik zei nog aan tafel gisteren, ik zie alleen maar papa-dingen in Sterre. Het kwabje onderaan haar kin, echte oorlelletjes, de droge schilferige huid van papa. Allemaal dingen van Maik. Kennelijk wilde ze bij het naar bed gaan even laten weten dat ze toch ook echt iets van haar mama heeft. Namelijk het driftig worden wanneer het niet gaat zoals je in je hoofd hebt. Ze wilde niet naar bed. Eigenlijk wil ze dat al weken niet. Het is ergens mis gegaan rond sinterklaas. Sindsdien is het elke avond drama. Het is veel gezelliger bij papa en mama in de kamer dan in je bed. En de pech wil dat Sterre gewoon echt niet zoveel slaap nodig heeft. Toch hebben Maik en ik bedacht dat ze vanaf half 8 gewoon in haar bed moet liggen. Ze hoeft niet te slapen, dat kun je nou eenmaal niet afdwingen, maar ze moet wel in bed liggen. Dus gingen we gisteravond de strijd maar weer eens aan. En dat hebben we geweten… Ik heb van 9 tot half 11 af en aan in de slaapkamer gezeten. En maar praten: “Ja je bent heel verdrietig en heel boos, maar je mag er niet uit. Je hoeft niet te slapen, maar je blijft wel in je bedje liggen. Zo gaat dat nou eenmaal als je nog een baby bent.” Ze zal er wel niks van begrepen hebben, maar zolang ik aan het kletsen was bleef ze rustig. Zodra ik nog maar aanstalten maakte om te vertrekken begon ze weer. Huilen, krijsen en gillen. Ze lag letterlijk van drift te stuiteren in haar bed. Alle knuffels vlogen de kamer door, ze gooide ze zonder pardon haar ledikant uit. Die stomme rotknuffels! Zelfs haar snoozedoekje, anders haar steun en toeverlaat, duwde ze driftig tussen de spijlen door. Daar kreeg ze later dan wel spijt van. En ik ben als moeder de beroerdste niet, dus die kreeg ze van me terug. Het grappige is dat ik het gewoon echt herken. Dat gevoel van onmacht, als je iets wilt en het kan of mag gewoon niet. De drift die zich dan van je meester maakt. Daarom kan ik er misschien ook zo goed tegen. Maik heeft er meer moeite mee. Ik weet echter dat het gewoon komedie is. En dat het vanzelf over gaat. Ook al duurde het uiteindelijk anderhalf uur, de strijd hebben Maik en ik gewonnen. Sterre viel in slaap. En wat was ze toen weer lief….
No Comments