Ga weg mama, ik wil nog niet!
Gisteren. Ik was naar een afspraak geweest voor mijn werk en het was rond 4 uur. Na enig twijfelen besloot ik maar meteen langs het kinderdagverblijf te rijden om Sterre op te halen. Dat scheelde me weer een loopje later op de dag. Een verslagje schrijven lukt me ook wel als Sterre lekker aan het spelen is. Dus ik naar binnen, Sterre zat net voor de spiegel met een paar speelgoedjes helemaal uit haar dak te gaan van plezier. Toen ze me zag staan, keek ze een beetje geirriteerd om. Okee, ik stoorde natuurlijk in haar spel, dus dat kon ik nog wel begrijpen. Normaal strekt ze altijd meteen haar armpjes uit, omdat ze wil dat ik haar op pak, maar dat gebeurde niet. Ze gunde me nauwelijks een blik. Nou ja, laat maar, dacht ik en ik pakte haar spulletjes. Onderweg naar de auto reageerde ze nergens op. Er kon geen lachje af, hoe gek ik ook deed. Ook in de auto keek ze me niet aan. Ik probeerde haar bij het stoplicht een paar kusjes te geven, maar het enige wat ze deed was de andere kant op kijken en me wegduwen met haar armpjes. Ze was overduidelijk boos op me. Maar waarom? En ineens begreep ik het. Ze wilde nog helemaal niet naar huis. Ik was te vroeg. Alle andere kindjes waren er nog, en dat is veel te gezellig! Vandaag ging het juist tegenovergesteld. Ik was te laat. Gelukkig maar 7 minuten, maar mijn afspraak liep uit en daarna was het erg druk op de weg. Toen ik binnenkwam zat Sterre als enige op het kleed te wachten op haar mama. Nu werd ze wel enthousiast zodra ze me zag! Haar hele lijf bewoog: haar beentjes spartelden, haar armpjes wiebelden, haar mond lachtte en ze kraaide van plezier. “Ja mama, alle kindjes zijn allang opgehaald, waar bleef je nou?” leek ze te zeggen. In de auto probeerde ze met haar handjes steeds naar me te pakken en bij het stoplicht kreeg ik een dikke zoen op mijn wang. Gelukkig, ze vindt me toch nog lief. Ik moet alleen niet te vroeg komen…
No Comments