Het kasteel van Versailles

Het kasteel van Versailles

Vandaag was het moederdag. Ik had mijn cadeautje, de draagdoek, al gehad. Gelukkig had Sterre ook een extra cadeautje, namelijk een goede nachtrust. Nou ja, redelijk goed dan. We moesten er namelijk wel 2 keer uit, maar dit keer ging ze vlot weer slapen. Na het ontbijt pakten we de auto in en reden we naar Versaille . We bezochten er het wereldberoemde kasteel. Helaas waren we niet de enigen, half Japan liep er ook. Het grote voordeel was dat we de entreekaartjes al in het hotel gekregen hadden en we dus via een andere ingang konden. Daar was het ook wel druk, maar minder dan waar je de kaartjes moest kopen. Tegenvaller was dat de toegang van onze kinderwagen geweigerd werd en Maik terug moest naar de auto om de draagdoek te pakken. Daar ging ons voordeel qua tijd… We waren dus al chagerijnig voor we aan de tour begonnen. Intussen was de zon volop gaan schijnen en zweette ik als een otter met Sterre op mijn buik. Sterre had er ook last van, want ze begon te jammeren. Gelukkig hebben we de melk overal en altijd bij ons, zodat dat probleem snel verholpen was. Het kasteel was mooi, maar druk en warm. Leuker vond ik de tuinen. Het waaide nogal en we ontdekten iets grappigs. Als het waait steekt Sterre haar tong uit om de wind op te vangen. Het werkt ook als we in haar gezicht blazen, heel lollig. Na een tijdje in de tuin gelopen te hebben en wat mooie fotootjes gemaakt te hebben, vonden we het welletjes. We moesten tenslotte ook nog 5 uur rijden vandaag. Dus begonnen we aan de terugreis. In het begin was het erg heet in de auto, maar nadat we Parijs ongeveer 3 uur achter ons hadden gelaten werd het bewolkt en dus ook koeler. We maakten een tussenstop om te tanken en Sterre te laten drinken. Sterre produceerde direct een volle luier, alsof ze aanvoelde dat als ze daar nog even mee zou wachten, ze er vervolgens twee uur in zou moeten zitten. Daarna reden we weer verder. Toen we bijna thuis waren, begon Sterre te huilen. Omdat we geen zin meer hadden om te stoppen nu we er bijna waren, begonnen Maik en ik uit volle borst “Zat een klein zigeunermeisje” te zingen. Dit werkte, maar we mochten er niet mee stoppen, want dan liet ze gelijk weer van zich horen. En dus zongen we tot thuiskomst… Ook leuk om een weekendje Parijs mee af te sluiten.