Het was weer even nodig
Gisteren had Sterre in het zwembad Maik ECHT kwaad gekregen. Dat gebeurt niet vaak. Hij was zo boos, dat ie haar in het kleedhokje een tik op haar billen had gegeven. Dat biechtte hij direct op toen hij thuis was. Ik begreep het wel, ken ons meisje intussen ook langer dan vandaag en ze kan echt het bloed onder je nagels vandaan halen. Zelf is het voor mij nog niet zover gekomen. Ik zeg ook altijd tegen Sterre dat zij niet mag slaan, en dat wij haar ook niet slaan. Tja… volgende keer zal ze zeggen: papa wel :-) Of misschien niet, omdat ze ook wel wist dat ze heel fout bezig was. Anyway, vanmorgen had ik zelf een enorm drama om niks hier. Het begon ermee dat Sterre moest plassen. Dat kan ze tegenwoordig zelf. Maar de ene keer wil ze dat wel, wordt ze zelfs boos als je meeloopt, de andere keer wil ze het niet en wordt ze boos als je niet mee gaat. Dat laatste speelde vanmorgen. Ik vond dat ze wel zelf kon plassen. Maar daar had ze geen zin in. Eenmaal op de wc ging ze zitten gillen dat ik moest komen omdat ze er niet zelf af kon. Na een poosje gillen ging ik toch maar even kijken. Zat madame met een boterham in haar hand op de plee. Te janken. Omdat ik niet kwam om te helpen. De hele trucendoos ging open maar ik trok me er niks van aan en ging douchen. Gezellig naast een krijsend meisje op de wc. Na verloop van tijd en allerlei argumenten gaf ze de boterham op als reden om niet van de wc af te kunnen. Die zat immers in haar hand en ze had 2 handjes nodig. Dus ik stap onder de douche vandaan, trek de boterham uit haar hand en leg deze op de wastafel. Zo, nu heb je 2 handjes vrij, zei ik. Gillen! En toen, in 2 tellen tijd, floepte mevrouw van de wc, trippelde richting boterham, pakte deze op, trippelde terug en plantte zichzelf opnieuw op de wc. Krijsend. Want ze kon er niet af… Ik geloof niet dat ik verder nog iets hoef uit te leggen. Toen ik klaar was met douchen ging ik gewoon weg en hobbelde ze toch maar achter me aan naar haar slaapkamer. Daar begon een heel nieuw drama. Want ze wilde de kleren niet aan die ik had klaargelegd. Vervolgens werd er een half uur lang gegild om een paarse legging (die vies in de was zat) die ze per se aan wilde. En toen was ik het zat. Ik pakte haar in de houtgreep en trok haar kleren aan. Yuren was intussen ook wakker en zonder wat te zeggen hees ik beide kindjes in de bakfiets. Nog voor we de poort uit waren, was onze dame gekalmeerd. Ze genoot van de buitenlucht en was alle dramatiek vergeten. Onderweg vonden we kastanjes, we dronken een sapje en aten een broodje op het strand, speelden met zand en gingen toen weer op huis aan. Eenmaal daar waren we 3 uur verder en ging Sterre heel gezellig tekenen en met stickertjes plakken. Ook nu verbaasde ze me weer met haar creatie: poppetjes met een paraplu en druppels die uit de lucht vielen. Kunstenaartje in de dop? Vandaar dat temperament zeker…
No Comments