Hindernisbaan
Het was me het dagje wel. Eigenlijk begon het al slecht. Ik moest werken en Maik ging met Sterre zwemmen. Het regende, en Maik wilde daardoor niet met de fiets. Ik moest om half 10 in Zoetermeer zijn, dus stelde voor dat ik hem even bij het zwembad zou afzetten met de auto. Dat had ik beter niet kunnen doen… We gingen om 8 uur de deur uit, en ik was pas om 10 uur in Zoetermeer. Een half uur te laat voor mijn afspraak. Tot aan het zwembad ging alles goed, maar toen ik richting snelweg reed begon de ellende. Alles stond vast. Hierdoor liep mijn afspraak ontzettend uit en kwamen we een kwartier te laat aan in het ziekenhuis. Nog nooit waren we daar op tijd aan de beurt, altijd moesten we er minimaal een half uur wachten, maar als je dan zelf een keer iets te laat bent loopt het spreekuur niet helemaal op schema. En dus hadden ze ons maar helemaal aan het einde geplaatst. Bleek er ook nog een kindje voor ons te zitten waar de kinderarts ANDERHALF uur mee bezig was! Achterlijk gewoon, we waren uiteindelijk dus pas om half 2 aan de beurt. Terwijl onze afspraak al om half 12 was. Nou ja, eerst wegen en meten natuurlijk. Dat ging niet echt lekker met een meisje dat bekaf was omdat ze allang een uur op bed had moeten liggen en bovendien hartstike honger had. (ja, zelfs Sterre heeft wel eens honger ;-)) Helaas was ze nog meer afgevallen, en woog ze slechts 9600 gram. Haar lengte was wel goed omhoog: ze was in 6 weken tijd bijna 3 cm de lucht in geschoten. Al met al was de kinderarts dan ook tevreden over de lengtegroei, maar niet over het gewicht. Toch gebeurde niet waar we bang voor waren: sondevoeding of opname. Ze begreep namelijk dat Sterre de eerste 3 weken van februari heel goed had gegeten en flink was aangekomen, maar dat ze door het ziek zijn helaas terug was naar het oude niveau van gewicht en ook slecht eten. Ze stelde voor om over 6 weken weer te komen. Ik heb aangegeven dat ik van 6 weken erg gestressed raak. Het is maar zo kort en als ze weer een keer ziek wordt tussendoor valt ze meteen weer af. Ze ging akkoord, en dus hoeven we nu pas in juni terug. En er is geen streeflengte of gewicht uitgesproken, ook wel fijn. Natuurlijk blijven de zorgen, en de kinderarts gaat Sterre dan ook voor de zoveelste keer in het multidisciplinair team inbrengen om goed na te kijken of er niets over het hoofd wordt gezien. Allergie-onderzoek acht ze niet zinvol, het schijnt bij kindjes onder de 3 echt vaak onbetrouwbare resultaten te geven. Ze had het nog wel over een maagscopie, zodat er gekeken kan worden of ze in haar slokdarm en maag ook heftige allergische reacties krijgt (zoals die opgezwollen lip laatst, zoiets kan ook van binnen gebeuren). Mogelijk eet ze daardoor slecht. En daarnaast gaan we toch het traject in met het eetteam, gewoon eens kijken of daar iets uitrolt qua gedrag. Ze sloot het consult af met te zeggen dat Sterre toch echt een heel bijzonder meisje was, met zoveel tegenstrijdige onderzoeksuitslagen en zo’n sterk willetje waardoor niemand meer weet in welke hoek er gezocht moet worden… ’s Avonds aan tafel was Sterre heel lastig met eten, tot frustratie van Maik en mij. We hebben er maar niet op gereageerd en zijn na het eten iets leuks gaan doen, namelijk een hindernisbaan bouwen van kussens en de rieten poefjes van Ikea. Sterre vond het geweldig, wat een lol! Ze kreeg er geen genoeg van, aldoor weer over de hindernisbaan racen. Wij vonden het ook wel grappig. Een leuk spelletje om vaker te doen!
No Comments