Home sweet home
We zijn weer thuis. Ik had de laatste dag nog een heel bericht geschreven, toen de verbinding plots wegviel en ik alles kwijt was. Ik had geen zin meer om het hele verhaal weer te doen. De laatste dag zijn we naar Alcoutim gereden, dat ligt op de grens met Spanje. We wilden over de rivier gaan varen, maar er stond een koude wind en het leek ons geen goed plan. In plaats daarvan hebben we met de auto langs de rivier gereden. Een prachtige tocht, wel laten de Portugezen er heel wat liggen. De huizen zijn slecht onderhouden, nergens leuke restaurantjes of cafeetjes en sommige plekken leek het net een vuilstortplaats. Zonde van zo’n toeristische route met het mooie uitzicht op de rivier. We lunchten in St Antonio aan de kust op een gezellig pleintje, waar Sterre gebiologeerd stond te kijken naar de Peruaanse muzikanten. Daarna reden we naar Estoi. Daar zou volgens onze reisgids een prachtig Paleis met mooie tuinen zijn, maar dit paleis bleek vervallen en niet meer open voor publiek. Gelukkig waren er leuke terrasjes met lekkere ijsjes dus we hebben ons er vermaakt. In Loule zouden we gaan eten, maar we kwamen er achter dat alles daar dicht was vanwege Hemelvaart. Dus eindigden we op Playa Eulalie, waar we met uitzicht op zee konden eten. We zaten vlak naast een Engels stel met een kindje van Sterre’s leeftijd. Hoe angstig en verlegen Sterre soms ook is, op dat meisje stapte ze gewoon af om met haar te spelen. Een half uur lang hadden ze hele verhalen tegen elkaar, zij in het Nederlands, het meisje in het Engels. Alsof ze elkaar helemaal begrepen, erg leuk. Het ging mis toen de moeder van het meisje een boekje liet zien. Dat meisje ging voor Sterre staan, alsof ze niet mocht meekijken. Sterre duwde haar grof weg met haar elleboog en ik sprak haar daarop aan. Toen kwam eerst een pruillipje en daarna de tranen. Het meisje was meteen niet leuk meer en van verder spelen was geen sprake. Gelukkig wilde ze nog wel zwaaien toen we weggingen. De laatste dag hebben we de ochtend doorgebracht op het strand en het terras, heerlijk in de zon. ’s Middags werden we opgehaald voor het vliegtuig en de reis ging verder vlot. Oom Danny kwam ons ophalen en bracht ons thuis, heel fijn! Het is ook prettig om thuis te zijn, je eigen bedje en je eigen spullen. Het weer missen we. Hoewel het hier lekker is, zijn het toch geen Portugese temperaturen helaas. En veel bewolking. Ook worden we meteen met de neus op de feiten gedrukt: Sterre is flink afgevallen in de vakantie. Van de 10 kilo zitten we nu weer op maar 9740 gram. En eten doet ze slecht. Slapen ook. Ze verzet zich overal tegen, dus ook tegen naar bed gaan en slapen. We waren gisteren om half 12 nog met haar bezig… En dan heb ik nog niet verteld van het Intertoys-drama. Of eigenlijk begon het al eerder. Ik ging gisteren met Sterre naar de stad om een cadeautje te kopen voor een kinderverjaardag. In de stad wilde ze de hele tijd gedragen worden, maar daar begin ik niet aan. Dus liep ze jankend achter me aan en liet ze zich 3 keer als een zak aardappelen op de grond vallen om aan te geven dat ze niet meer verder mee ging. Aangekomen bij de Intertoys ging ze half slepend mee naar boven. Het speelgoed was natuurlijk wel weer leuk, maar dan precies niet het speelgoed waar ik naar op zoek was. Minuten heeft ze staan huilen met een groen puzzeltje in haar hand, roepend: deze puzzel voor Sterre! Als een soort mantra steeds herhalen. Tenslotte lag ze bij de kassa op de grond te huilen en voor de roltrap nog een keer. Toen deed ik iets doms. Ik was het intussen zo zat dat ik riep: dan ga je toch niet mee! En ik stapte op de roltrap. Me te laat realiserend dat zo’n ding natuurlijk naar beneden gaat en je niet weer naar boven kunt. Ik raakte meteen in paniek, en Sterre ook. Ik was zo bang dat ze zelf ook op de roltrap zou stappen en ging vallen! Gelukkig stond er een vrouw bovenaan die de situatie begreep en Sterre tegen hield. Maar ik leerde ervan dat ik me toch ook wat beter moet beheersen als ze het bloed onder mijn nagels vandaan haalt, want voor je het weet gebeuren er ongelukken. In ieder geval had het wel effect gehad, want Sterre was toch heel geschrokken dat mama zo via roltrap naar beneden ging. Ze gaf wel 10 minuten geen kik meer! En toen begon ze opnieuw. Ze wilde niet meer lopen. Eenmaal bij de fiets wilde ze opeens wel lopen en weer niet in de fiets. Ooit een driftig kind geprobeerd in een fietsstoeltje te wurmen? Dat gaat niet zo heel goed… Toen het me uiteindelijk toch lukte fietste ik met een huilend kind op weg naar huis. Sterre bleef roepen: mama uit, mama uit! Thuis zei ik: nu mag je er uit. Je raadt het al, ze wilde er niet meer uit… Nu gilde ze dat ze terug op de fiets en naar de stad wilde. Ze maakte zichzelf helemaal overstuur. Daarna was ze zo moe dat eten niet meer lukte en we dus alweer een maaltijd oversloegen. Slapen wilde ze eveneens niet, pas tegen half 3 gaf ze zich over. Toen hadden we ongever naar 3 uur non stop huilen geluisterd. Ach, das weer eens wat anders dan een muziekje, niet waar? Nou goed, we waren doodmoe, maar wisten onszelf toch nog op te peppen voor de verjaardag van Merle en de bbq bij de buren. Na het hele drama ’s avonds zijn wij allebei ook als een blok in slaap gevallen. We hopen maar op een betere dag vandaag….
No Comments