Huilen om Chippy
Sterre en Chippy waren dikke maatjes. Ze speelden vaak samen. Sterre kon ook wel eens huilen als Chippy iets van haar afpakte om mee te spelen, zoals een veertje laatst. Op zulke momenten snapt Sterre nog niet dat een poesje iets anders is dan een kindje. ’s Avonds kwam Chippy altijd bij de slaapkamerdeur van Sterre zitten om haar welterusten te zeggen en ’s morgens was ze ook altijd van de partij als Sterre werd aangekleed. Sterre heeft gisteren gezien dat we Chippy meenamen naar Laura en Eddo en niet mee terug namen. Ook merkte ze vanmorgen dat Chippy er niet was toen ze werd aangekleed. Er ontstond een heuse huilbui, waarin ik woorden kon ontwaren als: Chippy meemee, poesje nou? Eigenlijk wel een beetje zielig, want het staat me nog levendig voor de geest hoe mijn ouders op 2 jarige leeftijd onze cavia wegbrachten… Ik had me nog zo voorgenomen mijn dochter dat nooit aan te doen, maar zo zie je maar. Gelukkig heb ik er geen trauma aan overgehouden, al weet ik het nog steed precies. Voordeel van kinderen is dat ze ook snel af te leiden zijn. De rest van de dag heeft Sterre met geen woord meer over Chippy gerept. En we zijn natuurlijk ook nog niet helemaal poes-loos, want Noodles hobbelt nog vrolijk rond. Op het kinderdagverblijf was het weer prima gegaan, al merken ze daar ook dat de middagslaapjes een beetje een aflopende zaak beginnen te worden. Dit hadden we thuis ook al ontdekt, vaak wil Sterre niet meer slapen na de lunch, ze wil dan spelen. Als je doorzet stopt ze na een minuut of 10 jammeren wel, om vervolgens na 20 minuten stil zijn weer vrolijk: mama! te roepen. Dan heb je dus 30 minuten voor jezelf gehad, heel fijn ;-) Alleen op donderdag, als Sterre met papa gaat zwemmen slaapt ze tussen de middag snel en lang. Veel geslapen had ze dus niet, wel goed gegeten. Ook mocht ze weer mee om boodschappen met Sissi, een van de juffen. Dat is wel een beetje Sterre’s grote vriendin, Sissi krijgt ook altijd dikke knuffels. Ik was wel een beetje verbaasd toen ik Sterre aan het einde van de dag zag knuffelen met een grote dikke Antiliaanse mevrouw die ik helemaal niet kende? Dat ze een schattig meisje is, dat snap ik, maar om haar nou zo heel intiem te knuffelen… Dat vond ik niet zo super eigenlijk. Helaas doe je daar niet echt iets tegen, je gaat ook niet naar zo’n moeder van: hee blijf eens van mijn kind af! Het was overduidelijk goed bedoeld en Sterre leek er geen probleem mee te hebben. Maar toch zit het me niet heel lekker. Ik zou het zelf nooit zomaar doen met het kind van een ander wat ik niet goed ken. Tja, misschien is dat een cultuurverschil. Wij Nederlanders zijn natuurlijk wel erg gesloten en al helemaal wat betreft fysiek contact. Sterre wilde erg graag mee naar huis, ze had al snel haar jas en tas gepakt en trok aan mijn hand omdat ze er vandoor wilde. Ze wees nog wel even naar de sneeuwpop die Sissi op het raam had geverfd, maar liep toen met grote stappen naar de deur. Mij met al haar sinterklaastekeningen en verfwerkjes achter zich aan latend. Die sinterklaastekeningen wilde ze thuis natuurlijk allemaal ophangen. Daar was ik niet zo’n voorstander van. Stom eigenlijk dat die dingen pas na sinterklaas mee naar huis gaan. Om je kind het gevoel te geven dat je supertrots bent op de mooie werkstukken (wat ik natuurlijk ook echt ben, daar niet van) vind ik dat je ze inderdaad moet ophangen. Maar om nou vlak voor kerst nog sinterklaasspul te gaan ophangen vind ik ook zo wat. Nog eens even bedenken hoe we dat gaan oplossen…
No Comments