Ik vind het zo leuk…
Het is even wennen. Ook voor Sterre. Een kraamhulp in huis die zich ineens met je bemoeit, een mama die beloofd had dat als de baby er uit was weer dingen kon doen, maar dat nu toch nog niet kan, een papa die ineens thuis is maar zooo moe is dat ie een beetje prikkelbaar is…een broetje dat aandacht opeist. En toch doet ze het goed. Oke, ze zoekt wat meer grenzen op, daagt uit en kijkt hoe ver ze kan gaan. Maar ze is ook lief en zorgzaam voor Yuren. Zo zei ze gisteren tegen de kraamhulp toen Yuren huilde bij het verschonen van zijn luier: Yuren moet naar mijn mama hoor. Hij huilt. En vanmorgen kwam ze bij me zitten en zei ze ineens: mama, ik vind het zo leuk dat ik een broertje heb. Ze geeft hem kusjes en wil hem op schoot. Ze kijkt terwijl Yuren borstvoeding krijgt. Gisteravond wilde Sterre ook borstvoeding. Ik zei: nou drink maar dan. Maar ze weet niet meer hoe het moet. En ze vond het ook een beetje gek. Ik denk niet dat Sterre dus weer gaat drinken. En das prima, want ik was dat ook niet van plan. Als Yuren ’s nachts huilt zijn wij bang dat Sterre ook wakker wordt, maar eigenlijk is dit nog niet gebeurd. Ze slaapt juist hartstikke goed momenteel, ze laat ons zelfs uitslapen. Alleen Yuren dan weer niet :-) Langzaam aan beginnen we aan de nieuwe samenstelling van ons gezin te wennen. Heel gezellig met z’n viertjes op bed zolder eten. Yuren die pruttelt, Sterre die tv kijkt en Maik en ik die samen genieten van die 2 heerlijke kindjes die we op de wereld hebben gezet. Wat is het toch een wonder….
No Comments