Ik wil niet mee!
Leuk, dacht ik om 4 uur toen ik op de fiets van mijn werk wegreed. Ik haal Sterre meteen op en dan gaan we nog even gezellig buiten spelen. Ze leek even enthousiast toen ze me zag. Met de nadruk op even. Want er stond een enorm ballenbad en daar was ze bij aan het spelen. En ze wilde niet mee. Een ander meisje wilde wel mee. Die klom bij me op schoot en begon te krijsen toen ik haar er af zette. Sterre was ook een beetje jaloers. Want ondanks dat ze niet mee wilde, kwam ze wel meteen aankruipen toen het andere meisje bij me op schoot zat. Dat was ook weer niet de bedoeling. Natuurlijk moest Sterre uiteindelijk wel mee. En natuurlijk ging dat niet op een gemoedelijke manier. Natuurlijk liep ik weer met een spartelend kindje onder mijn arm het kinderdagverblijf uit. De leidster mij naroepend: wat is het toch een driftkikker! Ja, dat is het inderdaad. Ik kreeg haar maar ternauwernood in het fietsstoeltje gewurmd. En de hele weg sloeg ze met haar armen naar achteren en duwde ze me weg als ik haar een kusje gaf. Eenmaal thuis, toen ze uit het fietsstoeltje mocht, wilde ze dat niet. Maar het moest toch. Driftbui nummer 2 volgde. Binnen ging het dwarse gedrag nog even door. Sterre wilde op de laptop rammen en gek joh, maar het mocht niet. Driftbui nummer 3. Gelukkig ontdekte ze toen haar speelgoedjes en de weg naar het terras, en werd ze weer een vrolijk gezellig meisje. Wat door papa op bed werd gelegd en daarna heel lief ging slapen. En wat morgen vast blij is, want volgens mij staat het ballenbad er dan gewoon nog steeds!
No Comments