In een vertrouwde omgeving
Hoe het verder ging… Sterre heeft gisteren niet meer overgegeven, maar had wel koorts. Hier kreeg ze paracetamol voor. Ze was de hele ochtend erg in paniek vanwege de sonde. Ze bleef maar huilen en roepen dat het pijn deed. Aan het einde van de ochtend vond ik het welletjes. Ik ben de verpleegster erbij gaan roepen en heb aangegeven dat Sterre alleen maar huilde en pijn leek te hebben. In overleg met de arts mocht de sonde er toen uit. Er werd wel gezegd dat het zou kunnen dat het ’s avonds opnieuw moest, afhankelijk van hoeveel ze zou drinken en of ze weer zou gaan spugen. Nou ja, dat was dan maar zo, maar ik wilde haar nu even van de pijn verlossen. We merkten meteen verschil toen de sonde er uit was. Niet dat ze opeens vrolijk was, maar ze huilde niet meer. Ze at zelfs een paar stukjes brood. Drinken lukte niet goed, alles bij elkaar dronk ze slechts 200 cc over de hele dag. Veel te weinig. Ze was overduidelijk nog misselijk. Gelukkig plaste ze goed, ze had natuurlijk de nacht ervoor flink wat vocht gekregen via de sonde dus daar kon ze even op vooruit. Tegen de avond werd Sterre steeds zieker. Ze werd heel suf, had koorts en wilde niks. Alleen maar hangen. Ik ben om 7 uur naar huis gegaan, even douchen en ontspannen en heb Maik om middernacht weer afgelost. Sterre was de hele avond onrustig geweest en pas rond 22.00 uur in slaap gevallen. Om 3 uur werd ze weer wakker (en ik dus ook). Ze was niet huilerig toen, maar wel erg onrustig. Ze wilde bij mij in bed, maar daar bleef ze ook woelen en draaien. Riep ze naar mij: niet doen, mama! terwijl ik niks deed enzo, alleen maar daar lag. Dus na een half uur gedoe toch maar weer in haar eigen bedje geprobeerd. Ook daar onrustig, na verloop van tijd ging ze zitten en wilde ze wederom bij mama liggen. Dus nog eens geprobeerd, zonder succes. Uiteindelijk wilde ze bij mama drinken en daarna kon ik haar terug in haar eigen bed liggen en viel ze eindelijk in slaap. Het was toen tegen vijven. Ik ben ook nog ingedommeld, maar helaas stond om kwart over 6 de zuster alweer naast mijn bed. Haar dienst zat er op dus wilde ze weten hoe de nacht was gegaan, wat Sterre nog gedronken had en of ze nog koorts had. Beetje jammer, slaap je allebei net… Sterre werd opgewekt wakker, maar na een paar slokken dubbeldrank werd ze helemaal suf en wilde ze niks meer. Dus weer op bed gelegd en ze sliep tot Maik er was om mij af te lossen. Ik lag net thuis in bed, even proberen nog wat te slapen, toen Maik me belde. Onze eigen kinderarts was langsgekomen met de afdelingsarts. Sterre had dikke tranen gehuild, ze raakt zo in paniek van verpleegsters en dokters. Dat zagen de artsen ook, en ze besloten dat Sterre beter thuis kon aansterken. In haar eigen vertrouwde omgeving. En dus kon ik mijn bed meteen uit om Maik en Sterre op te gaan halen. Voor we naar huis mochten moest Sterre nog even gewogen worden. En ze woog…10 kilo!!! Das een bijzondere ziekte geweest, ze komt zwaarder het ziekenhuis uit dan ze er in ging ;-) De verpleegster legde uit dat ze via de sonde een hoop extra vochtreserve heeft gekregen en dat is nog niet allemaal uitgeplast. Vandaar dat ze wat zwaarder is dan normaal. In de loop van de dagen zal het gewicht zich normaliseren naar de bekende 9700 gram. Aan het einde van deze week hebben we telefonisch contact met de kinderarts hoe het gaat en dan hopen we, hopen we heeeeeel erg dat dit nu echt het laatste virusjes was voor de komende maanden. Sterre heeft totaal geen reserves meer over, en dat is begonnen na het darmbiopt. Ze is vreselijk angstig van alle nare ziekenhuisdingen en zowel zij als wij zijn toe aan rust!
No Comments