Kinderboekenweek
Het is kinderboekenweek. Mijn ouders zijn er ooit mee begonnen om dan een boek voor ons te kopen en tot op de dag van vandaag doe ik dat nog steeds. Alleen dit jaar voor het eerst niet voor mezelf, maar voor Sterre. Een leuk voelboek met de huid van dieren. Sterre vindt boekjes kijken leuk. Ze heeft er ook het geduld voor. Natuurlijk moet je het als voorlezer wel een beetje leuk maken. Dingen aanwijzen, laten voelen, met je stem varieren. Als juf is dat voor mij gesneden koek. Wij lezen dus heel wat af. Vanmiddag ging ik dus met Sterre dat boekje kopen. Ik legde het op de wagen en in no time stak Sterre het in haar mond. Nu laten we haar de laatste weken kennis maken met het woordje “nee”. Dat is nog best lastig. Soms moet je het wel 50 keer zeggen en de dingen waar ze aan zit constant af pakken. Eerst is ze dan verwonderd, daarna begint ze te lachen en doet ze net of het een spelletje is en tenslotte gaat ze huilen, omdat ze haar zin niet krijgt. Zo ook vandaag. Daar stond ik dan, midden in de V&D met een krijsende baby die boos was, omdat mama haar boekje had afgepakt. Ik vond het best moeilijk. Iedereen kijkt naar je, zo van: laat dat kind d’r kop eens houden! Het liefste had ik het boekje terug gegeven. Toch weet ik als juf met een studie orthopedagogiek in haar broekzak dat dit niet verstandig is. Ik besloot door te zetten. Laat die mensen maar kijken, dacht ik! Tegelijkertijd zei ik zo hard mogelijk tegen Sterre dat ze moest leren dat nee nou eenmaal betekende dat het niet mocht en dat ze zich niet zo moest aanstellen. In de hoop dat de mensen wat begrip konden opbrengen voor mijn strenge actie en me het krijsen niet al te veel werd kwalijk genomen. Pech voor mij dat mijn dochter net zo’n eigen willetje heeft als haar moeder. Het duurde dus minimaal een minuut of 20 eer ze wat rustiger werd. Pas thuis was het helemaal over en begon ze tegen me te lachen. Blijkbaar had ze het me alweer vergeven. Ik haar ook trouwens… Het is, zelfs als ze zo moppert, nog steeds een schatje!
No Comments