Kroketten
De ochtend begon weer met gedoe: geen kleertjes aanwillen en dus een hoop vertraging. Tenslotte konden we dan toch vertrekken. Als eerste reden we naar Loule. Daar was het flink zoeken naar een parkeerplek! Het stadje was niet toeristisch, het was vooral druk met lokale bevolking die op de overdekte versmarkt afkwamen. Sterre vond het prachtig. Al die verschillende groenten en fruit, visjes, kruiden, vlees en nog veel meer. Uiteindelijk mocht ze iets uitkiezen en ze koos een appel, want: die is zoet en sappig. Daarna hebben we nog wat rondgelopen. Eindelijk vonden we een schoenenwinkel met leuke open schoenen voor Sterre, helaas zei ze al na 1 tel: alles niet leuk. Daarmee was voor Sterre de kous af. Als we schoenen bij haar wilden passen moesten we haar met z’n tweetjes vasthouden, daar hadden we geen zin in. Dus geen leuke schoenen voor Sterre, helaas… Daarna zijn we de auto ingegaan en via een Prachtige route naar Alte gereden. Dit is een heel rustig bergdorpje aan een riviertje, de Alte. We vonden er een mooie picknickplek. Helaas moesten we 3 keer gaan verzitten. De eerste keer omdat er ganzen kwamen die ons brood probeerden af te pakken. Daarna omdat we ergens waren gaan zitten waar blijkbaar een bijennest zat en tot slot omdat we ergens bij een hondenuitlaatplek zaten waar allerlei stront lag. Maar goed, daarna een prima plek gevonden waar Sterre eendjes keek en wij ons broodje aten. Daarna gingen we op zoek naar een waterval, maar hoe we ook ons best deden, we vonden hem niet. Er stonden wel bordjes, maar die hielden op bij een begraafplaats en daar zagen we verder geen weggetje meer. Na 3 rondjes waren we het beu en reden we door naar Portimao. Daar was voor Sterre een leuke speeltuin. Na even spelen begon er weer een groot drama. Eerst wilde ze niet weg uit de speeltuin, toen wilde ze per se met 2 handjes vast lopen (daar krijg je rugpijn van) en als laatste wilde ze niet in de buggy. Ze heeft werkelijk 30 minuten krijsend in de buggy gezeten. En toen ze eindelijk stopte en er van ons uit mocht begon het opnieuw, want toen wilde ze weer per se met 2 handjes vast lopen. Zucht. We vonden Portimao eigenlijk een beetje tegenvallen. Het haventje was wel aardig, maar de stad stelde weinig voor. We hielden het er dus niet zo lang uit. Dus de auto weer opgezocht en geprobeerd de stad uit te komen. Dat bleek, wederom door de Portugese manier van bewegwijzering, niet zo simpel als we dachten. Dan staat er een bordje Lagao bij een kruising, die volg je en vervolgens kom je het nergens meer tegen. Dus blijf je dan maar rechtdoor gaan. Om vervolgens weer in het centrum van Portimao uit te komen en je te realiseren dat je een half uur hebt gereden om weer om exact dezelfde plek te komen als waarvan je vertrok. Grrr! Na verloop van tijd toch de juiste weg gevonden en doorgereden naar Armacao de Piera. Daar was de volgende irritatie: de hele boulevard lag open! We probeerde steeds een ander zijstraatje, maar reden telkens tegen een wegversperring op. Na lang zoeken vonden we een stukje strand. Wij uit de auto, handdoeken mee en lopen maar. We zagen leuke houten strandhuisjes, dus het zou vast een goed plekje zijn… Niet dus! Zaten we midden tussen de vissers. Overal netten, dode vissen en boten op het strand. Toch gingen we liggen, we hadden Sterre beloofd nog even op het strand te spelen. Ik ben zelfs de zee nog even in geweest. Na een uurtje terug gereden naar Albufeira. Aan het strand bij Eulalia wilden we gaan eten. Helaas bleek dit restaurant dicht wegens verbouwing. Daar ging ons avondje dineren aan zee… Er zat wel een ander restaurant, maar daar zat niemand en dat vonden we ook niet echt een goed teken. Uiteindelijk hebben we een matige pizzeria opgezocht. Voor Sterre haalden we bitterballen (Sterre noemt ze kroketten) bij het Nederlandse eetcafe. Ze vond het heerlijk. Daarna hoefde ze niets meer, zelfs geen ijsje ( want het was geen aardbeienijs). Sterre had na het eten geen zin om naar het appartement te gaan, ze wilde lopen, lopen, lopen! Dat werd dus weer een driftbui. Maar eenmaal thuis was ze weer blij omdat ze nog even mocht kleuren. Morgen de laatste dag, jammer hoor. Vooral de zon gaan we erg missen! Vandaag was het zelfs 30 graden, dat wordt weer afkijken vrees ik…
No Comments