Kunnen we ook openmaken…
Sterre komt aangehobbeld vanuit de keuken. Ze heeft haar sloffen aan die nog 2 maten te groot zijn en loopt met een klein, bruin, papieren zakje in haar hand. Ik weet dat er 2 bonbons in zitten, ik heb ze gehad van Niky vanmiddag. Maik heeft ze aan Sterre gegegeven om naar mij toe te brengen. Ze vindt het tegenwoordig erg leuk om kleine opdrachtjes uit te voeren. Ik lig op de bank. Sterre geeft mij het zakje. “Asjeblief” zegt ze. Ik smelt, het is zo schattig om haar dat te horen zeggen. Ik pak het papieren zakje aan. Sterre kijkt me serieus aan en zegt: “kunnen we ook openmaken”. Ze begint aan het zakje te sjorren. Ik help haar, want het lukt niet. Als het open is grist ze het uit mijn handen en kijkt er in. “Chocola!”, roept ze uit, en voor ik het weet heeft ze een stuk bonbon in haar mond. Ze schrikt zelf ook van de snelheid waarmee ze het in haar mond steekt, want ze trekt het er met dezelfde snelheid weer uit om het te bekijken. Dan neemt ze toch een klein hapje. “Lekker!” zegt ze. Mijn kleine chocolademonster….
No Comments