Leg me toch maar in bed dan…
Nog altijd is Sterre niet fit. Geen koorts meer, zelfs geen verhoging, maar nog een heel vervelend slijmerig hoestje, oorpijn (overduidelijk) en een snotneus. Drinken lukt weer, eten mondjesmaat en verder is ze nog de hele dag hangerig en jengelig. Ik heb dan ook niets kunnen doen, behalve met mijn dochter rondsjouwen de hele dag. Als ik haar maar even neerzette, begon ze al te piepen. Gelukkig heeft ze wel 2 keer 2 uur geslapen. En we zijn nog even, goed ingepakt, de stad in geweest. Van alleen maar binnenzitten word je namelijk ook hartstikke gaar. Toen Sterre ’s avonds naar bed moest zo rond half 8, begon ze te huilen. We lieten haar liggen, maar het werd krijsen, gillen en daarna bijna stikken door het slijm in haar keel. Dan toch maar er uit. We hebben de eerdere tactiek toegepast: neerzetten met wat speeltjes en haar verder negeren. Hoe verbazend dat ze toen opeens wel zonder piepen kon spelen! Vanuit onze ooghoeken hielden we haar natuurlijk in de gaten. Na ongeveer een half uur zagen we haar iets vreemds doen. Ze zat op haar billen en had haar snooze-doekje in de hand. Telkens boog ze helemaal naar voren. Het leek net of ze het doekje heel ver van zich vandaan wilde leggen. We begrepen er niks van. Was het een zelfverzonnen spelletje? We hielden het eens in de gaten. Ze bleef het maar doen. Toen ze ook haar hoofdje op de vloer neerlegde, begrepen we de hint. Ze wilde naar bed! Ze probeerde zelf te gaan liggen, maar dat lukte haar nog niet. Echt zo grappig. Toen ik voor haar ging liggen en vroeg of ze naar bed wilde zei ze volmondig: ja! Ik pakte haar op en legde haar in haar bedje. Ze gaf geen kik. We hadden haar dus goed begrepen!
No Comments