Met het verkeerde been uit bed
Vannacht om 1 uur werd Sterre wakker en ze was niet van plan te gaan slapen zonder dat er iemand naast haar bed zat. Ik weet niet wie ze daar voor in gedachten had, maar wij waren het in elk geval niet besloten we. We lieten haar dus huilen. Met als gevolg dat we met z’n drietjes bijna een uur wakker bleven. Daarna gaf ze het op. Om 6 uur vanmorgen hetzelfde verhaal, maar ze stopte iets eerder. Toen ik gedouched was ging ik Sterre aankleden. Daar had ze geen zin in. Ze was loeichagerijnig. Niks was goed en ze was aan 1 stuk door aan het jengelen. Eenmaal beneden wilde ze niet eten en niet drinken, ze wilde helemaal niks. Maar wel de hele tijd aan je been hangen en dan roepen: pakken, pakken! Het was intussen kwart over 8 en ik moest bijna weg, maar het regende keihard. Maik zag het niet zitten om Sterre door de regen op de fiets weg te brengen, dus hees ik haar in de auto en we gingen naar het kinderdagverblijf. Helaas wilde ze dat ook al niet. Ze krijste en gilde toen ik wegging. Ik gaf haar aan een van de leidsters en die sloeg ze zelfs, zo boos was ze dat ze moest blijven en mama weg ging. Ik ben maar gauw vertrokken, want ik weet uit ervaring hoe vervelend het is als ouders dan maar geen afscheid kunnen nemen. Vaak wordt het van dat getreuzel alleen maar erger. Toch is het niet leuk om zo te vertrekken. Ik hoopte dat haar humeur wat was bijgedraaid toen ik haar ging ophalen, maar helaas, dat was niet zo. Ze was ook op het kinderdagverblijf aan het jammeren geweest en wilde de hele tijd op schoot zitten. Toen ze mijn autosleutels niet mocht vasthouden brak de hel los en liep ik met een spartelende Sterre onder mijn arm weg. Ik kreeg haar bijna niet in het autostoeltje geperst, zo zat ze tegen te werken. Temperamentvol dametje… Gelukkig zijn mama’s uiteindelijk toch sterker. De hele weg riep Sterre: uit, uit, maar toen we eenmaal thuis waren en ze er uit mocht, wilde ze natuurlijk niet meer. Ik zei dat ik dan wel alleen naar binnen ging en ze gerust in de auto mocht blijven zitten. Maar dat was dan ook weer niet goed… Tijdens het koken bleef ze ingewikkeld doen, maar het eten ging redelijk. Tot ze geen zin meer had in de snijboontjes en alleen het vlees wilde eten. Tegen beter weten in gingen we toch de strijd aan, die we min of meer verloren. Ik zeg min of meer, want die boontjes heeft ze uiteindelijk wel op, alleen weet ze dat niet omdat ik het in het vlees had verstopt. Mama’s zijn heeeeel slim ;-) Na het eten nog een perzik uit het vuistje en toen was ze er klaar mee. Ook het naar bed gaan ging niet geheel soepel, maar dat heb ik verder aan Maik over gelaten. Ik vond dat ik wel genoeg geworsteld had voor vandaag.
No Comments