Mevrouw Kletskous en haar driftbui
Misschien had ik het kunnen weten toen ik vanmorgen een bloesje wilde aantrekken en Sterre dit weigerde. Ze had heel duidelijk voor ogen wat ze aan wilde: spijkerbroek, shirt uile en pipi langoussokku. Nou ja, ze heeft wel smaak want het shirt en de sokken zijn allebei roze. Compleet doorgestyled dus. Na het ontbijt bracht Maik haar naar het kinderdagverblijf waar ik haar tegen half 6 ophaalde. En toen begon het. Een totale driftbui. Sterre zat in de box (wat ze daar deed was me al een raadsel, maar volgens de juf wilde ze er per se zelf in). Ze was wel blij om me te zien, maar wilde niet uit de box. Dus ik zei: wil je hier blijven? Ja dat wilde ze. Oke, dan gaat mama weer. En ik liep weg. Sterre begon te huilen. Dus liep ik terug. De box ging open en ik haalde haar er uit. Dat vond ze niet leuk. Het huilen ging over in krijsen. Box, box, box! riep ze, en ze klampte zich vast aan de box. Intussen stond de juf en een paar ouders naar het ongetwijfeld enorm grappige tafereel te kijken. Dit bleven ze ook doen terwijl ik pogingen deed om bij Sterre haar laarsjes aan te trekken. En er een worsteling plaatsvond om haar jas aan te krijgen. Drama. En ik schaamde me dood. Niet dat Sterre zich daar ook maar iets van aantrok, ze ging vrolijk door en verzon ook iets nieuw om me te plagen: ze duwde tegen mijn hoofd en zei: mama weg! Dus ik zette haar neer en liep weg. Nou ja, als je ruim anderhalf bent snap je natuurlijk zelf ook helemaal niet wat je wilt als je driftig bent, dus het weglopen had tot effect dat er een nog grotere krijsbui ontstond die ze vermoedelijk ook buiten konden horen. Voor Sterre een geluk dat ze kan rennen intusssen, dit deed ze ook direct, ze kwam achter mij aan. Dus ik pakte haar maar weer op, zwaaide naar de juffen en liep naar de fiets, Sterre kronkelend onder mijn arm. Bij de fiets was het ook niet gezellig. Sterre wilde niet in de fiets, maar ook niet op de grond staan en ook niet onder mama’s arm dus toen werd het een beetje lastig. De keuze van mama viel op toch in het fietsstoeltje, wat een vrij ingewikkeld project is met iemand die dat met al haar 21-maanden-kracht probeert tegen te werken. Gelukkig is mama best sterk en lukte het om bij het kinderdagverblijf te vertrekken. Nooit geweten hoe afschuwelijk het is om met een keihard huilend kind over straat te fietsen, iedereen kijkt je aan alsof je je kind ik weet niet wat hebt aangedaan, maar nu weet ik dat dus. Je moet het gewoon een keer ervaren, zoals dat met alles is he. Ik kijk voorgoed anders naar moeders die met huilende kinderen rondfietsen sinds vanavond half 6 ;-) In ieder geval ging het nog door tot thuis, Sterre bleef bezig over die box, ook al was die allang uit het zicht. En zelfs toen ze van de fiets af was gaf ze me nog een subtiel duwtje met de mededeling “mama weg”, om vervolgens weer net zo hard achter me aan te rennen toen ik naar binnen ging en Sterre in haar sop gaar liet koken. De schoenen mochten niet uit, de jas ook niet en de tas mocht niet mee naar boven, maar hee, ik ben de baas dus het gebeurde allemaal lekker toch. Boven lagen de zaken ineens anders. Dat kwam omdat Sterre bedacht dat na het kinderdagverblijf ze normaal altijd bij mama mag drinken en dat toch wel heel erg lekker is en je dan dus beter niet meer zo lastig kunt doen want dan gaat dat misschien niet door. Na het drinken gaf ze uit zichzelf een grote knuffel, helemaal met haar armpjes om mijn nek en een kus op mijn wang. Dat was toch wel weer heel erg lief dus ik heb haar de driftbui vergeven. In het schriftje van het kinderdagverblijf las ik dat de dag prima was verlopen met “mevrouw Kletskous”. Dat vond ik een mooie uitdrukking, ze is dat ook echt. De rest van de avond verliep beregezellig. Papa was sporten, dus hebben we eerst samen gegeten, daarna het sinterklaasjournaal gekeken, gedouched, pyama aan en naar bed.
No Comments