Op oorlogspad
Sterre was overduidelijk op oorlogspad. In de morgen hadden we dat nog niet zo gemerkt. Ik was vroeg vertrokken naar mijn werk, Maik ging met haar zwemmen. Waar ze onwijs goed haar best deed, want ze had de zwemjuf horen zeggen dat het 18 februari weer diplomazwemmen zou zijn. Sterre hoorde het woordje diploma en dacht: ik ga ervoor! Jammer dus dat het alleen was om te kijken of ze mee mocht doen. Toen ik ’s middags thuis kwam van mijn werk, rond half 4, had ik meteen door dat er iets aan de hand was. Sterre zat, in haar pyama, op een kussen op de grond. Maik zat op de bank. Er heerste een bedrukte sfeer. Het eerste dat Sterre zei toen ze mij de trap zag opkomen was: mama, ik vind jou zo lief… Aha, dacht ik, hier is duidelijk iets gaande. En dat klopte. Het was er mee begonnen dat Sterre niet had willen slapen ’s middags. En dan trekt ze alles uit de kast om haar zin te krijgen. Tot aan broekpoepen toe… Vandaar de pyama. Maik was heel boos, Sterre had de hele middag verder gedaan of ze Oostindisch doof was. Toen ik eenmaal thuis was, ging ze daar gewoon mee door. En met huilen, alsmaar oorverdovend huilen. We werden er gek van. Als we haar voor straf op haar kamer hadden gezet kwam ze er gewoon weer uit om beneden verder te huilen. (waarom hebben die deuren van ons geen slot????) Uiteindelijk gingen we eten. Maar Sterre niet. Die besloot op de bank te gaan liggen, want ze was moe… Omdat we blij waren dat het even stil was in huis, lieten wet het maar gaan. Bovendien was ze echt zo moe, dat er geen land mee te bezeilen viel. Na het eten pakten we haar slapend op en legden we haar in bed. Na een kwartier werd ze wakker: huilend. Krijsend. Gillend! Banjerde door de kamer roepend om eten. Ze wist nog wat ze wilde ook: erwtjes met pasta. Dus ja, zo stond ik om half 9 nog erwtjes en pasta te koken. En zat Sterre nog tot 9 uur op om te eten. Gelukkig ging ze daarna wel goed slapen en hebben we haar niet meer gehoord. Nu maar hopen dat haar humeur vandaag wat beter is…
No Comments