Opa Piet’s operatie
Het was een heftige dag gisteren. Toen we wakker werden wisten we dat opa Piet naar de operatiekamer zou worden gereden voor een zware operatie. Het was maar goed dat ik in de ochtend nog even met Sterre naar het consultatiebureau moest, want ik vond het erg spannend. Dat consultatiebureau was weer flut. De wijkverpleegkundige was best aardig hoor, en ze had zich ook goed ingelezen. Sterre woog 12,2 kilo en was bijna 92 cm lang, dus de curve zag er nu keurig uit. In feite zit ze weer bijna op de curve die ze de eerste 8 levensmaanden volgde. Mijn irritatie kwam, toen er voorgesteld werd dat we over 3 maanden nog maar eens even kwamen wegen en meten. Dan zouden ze gelijk de ogentest doen. Nou niet dus, zei ik. Die ogentest doen we nu, daar heb ik een brief over gekregen en dat is de enige reden dat ik hier ben. Ik kom niet over 3 maanden terug om te wegen en meten. Achterlijk, we weten intussen dat Sterre langzaam groeit dus over 3 maanden zal er weinig verschil zijn met nu. Bovendien zijn we blij dat we van al die ziekenhuisbezoekjes af zijn, gaan we toch niet ter vervanging ons ieder kwartaal melden bij het consultatiebureau? Nou, zei de verpleegkundige, dan over een half jaar. Maar ik heb gezegd dat ik dat ook niet ging doen, ik heb thuis een weegschaal en ik hou het zelf in de gaten. Als ik me zorgen maak gaan we wel terug naar de kinderarts en hier kom ik pas weer als ze een oproep krijgt met 4 jaar voor de inenting. Uiteindelijk ging ze akkoord, mompelde nog wat dat ze misschien niet zouden snappen dat ze iemand met zo’n groeicurve niet eerder terug had laten komen, maar ik zei dat ze gewoon in de computer kon zetten dat de ouders het niet willen. De visustest werd gedaan, Sterre slaagde natuurlijk glansrijk en daarna gingen we naar huis, wachten op het verlossende telefoontje. Dat kwam, zo rond 1 uur. De operatie was goed verlopen, er waren geen gekke dingen aangetroffen, maar er was wel een permanent stoma aangelegd. Een flinke tegenvaller, want vooraf was gezegd dat er maar 1% kans was op een permanent stoma. Ook was de geplande kijkoperatie niet gelukt. Opa Piet bleek een te smal bekken te hebben waardoor ze er niet bij konden. Dit alles geeft wat meer risico op complicaties en dus een wat langere ziekenhuisperiode. Plus een hoop verwerkingstijd: een permanent stoma is niet niks. Wie een kaartje wil sturen (dat zal hij heel leuk vinden), dit is het adres:
Erasmus MC
tnv P. Klip
Kamer H-892
Postbus 2040
3000 CA Rotterdam
We gingen rond half 3 naar het ziekenhuis, Sterre ging mee want oppas regelen lukte niet. Het was indrukwekkend om opa Piet te zien liggen in een bed aan allerlei slangen. Hij had meteen door dat het stoma aan de permanente kant zat, en daar was hij erg verdrietig over. Gelukkig was Sterre heel lief voor opa. Toen ze de eerste indrukken verwerkt had en wat vragen had gesteld over de slangen zat ze alweer honderduit te kletsen. Regelmatig vroeg ze aan opa: gaat het alweer een beetje? Heb je geen pijn, opa? Wil je nog een beetje drinken? Heel lief. Bijzonder hoe snel kinderen wennen aan een ziekenhuisomgeving en alles wat daar bij hoort. We zijn lang gebleven, omdat we de dokter nog even wilden zien. We kregen allemaal honger en waren moe van de inspannende dag. Dus eenmaal weer thuis hebben we vlug gegeten en is iedereen onder de wol gekropen. Op naar de volgende dag, die ook weer grotendeels in het teken van opa Piet zal staan.
No Comments