Oppassen
Gisteren hadden we opeens een baby in huis. Diede (5 mnd), het zusje van Merle, kwam een poosje bij ons, omdat haar papa aan het werk was en haar mama een afspraak had. Sterre vond het erg leuk! Ik moest wel weer even wennen. Hoe was dat ook al weer, zo’n baby? Soms ging Diede huilen en dan wist ik niet wat er was. Ze had haar flesje gehad, ze had een schone luier, ze had net geslapen. Tja… Dan is zo’n dochter van 2 met een goede woordenschat toch wel heel handig. Sterre hielp mij heel goed met het verzorgen van Diede. Constant duwde ze Diede’s doekje in haar gezicht, gaf ze het knuffelhondje en kreeg ze kusjes. Erg schattig. Ze vond het moeilijk dat Diede moest gaan slapen. Na 5 minuten riep ze al: Mama, Diede wakker maken! En dat bleef ze als een soort mantra herhalen. Ja, wat in haar kop zit, zit niet in haar kont ;-) ’s Middags werd Diede weer opgehaald. Sterre werd toen net wakker. Helaas was het niet echt lekker weer om buiten te spelen, dus zijn we maar boven op de slaapkamer Pipi gaan kijken. Ik had zelf heel slecht geslapen en was erg moe. Sterre wilde ’s middags niets eten en was hangerig. Ik was bang dat ze ziek ging worden, zo kwam het over. ’s Avonds gingen we bij de buren Risken en zodra de voordeur dicht sloeg begon Sterre te huilen. Eerst ging Maik even terug, maar later begon ze weer en toen ben ik gegaan. Het duurde best een tijd voor ik terug kon. Sterre had volgens mij door dat we weg waren. En was een beetje bang. Ik legde uit dat we bij de buren een spelletje gingen doen en wijn gingen drinken en chipjes eten. Ze werd daar wel rustig van. Daarna zei ik dat ik dan weer terug zou gaan. Oke, zei ze. Maar zodra ik aanstalten maakte begon ze heel zielig te jammeren en zei ze: Sterre niet huilen, Sterre niet huilen. Alsof ze echt haar best wilde doen om niet te gaan huilen, maar het niet goed lukte. Dat vond ik zo zielig… Tenslotte afgesproken om de deur op een kier te laten en toen toch weggegaan. Het ging goed, we hebben haar daarna niet meer gehoord. Meteen besloten we om vandaag maar eens te laten zien en horen hoe het werkt met de babyfoon, zodat ze begrijpt dat we haar dan echt wel kunnen horen. Misschien scheelt dat wat. We merken in ieder geval dat ze weer wat meer van de wereld begrijpt. Zo zei ze voorheen tegen alle mama’s “mama”, terwijl ze nu heel erg bezig is met: de mama van Merle, de mama van Nura, de mama van Sterre. Dat zegt ze wel 10 keer op een dag, dat ik de mama van Sterre ben. Alsof ze dat opeens ontdekt heeft. Gelukkig eet Sterre vandaag weer goed en lijkt het toch niet dat ze ziek gaat worden. Vanmorgen woog ze 9820 kg, gaat de goede kant op eindelijk.
No Comments