Poehee
Het is dat we “Oei ik groei” uit hebben, anders zou ik zweren dat we middenin een sprongetje zitten. Of is dit nou die beroemde peuterpuberteit? Pfff. Vanmorgen was het nog wel gezellig. Met z’n allen ontbijten in het grote bed en een beetje televisie kijken is tegenwoordig vaste prik. Daarna douchen en beneden een beetje spelen. Wat lezen, kleuren en toen was het alweer tijd voor de middagboterham. Om 12.15 uur naar bed en Sterre sliep wel tot 3 uur! Dat kwam denk ik ook doordat ze wat verkouden aan het worden is. Ik viste haar uit bed met een onsmakelijk grote poepluier, nummer 4 van die dag en eenmaal beneden was het niet zo gezellig meer. Sterre wilde alleen maar door ons worden beziggehouden, maar op een niet zo leuke manier. Ze heeft er momenteel een handje van om bij alles waar ze haar zin niet in krijgt te gaan jengelen en gillen en het ergste is nog dat ze iets vraagt, je datgene doet en geeft en ze het vervolgens niet meer wil. Als je dan zegt: nou dan niet, dan wil ze het natuurlijk weer wel en zo kan het uren doorgaan. We brachten appeltaart naar de nieuwe buren en Sterre wilde eerst mee. Maar toen ik haar laarsjes wilde aan doen wilde ze dat niet. Dus zei ik: oke, dan gaan papa en mama wel alleen. Nou, je snapt het al, Sterre janken, gillen, stampvoeten, want ze wou toch wel mee. Ik de laarsjes weer gepakt, neem haar op schoot om ze aan te doen en worstelen joh! Nee ineens wilde ze het toch niet meer… Jammer, nu kiest mama wat er gaat gebeuren dus in de houtgreep de laarsjes aangedaan. Bij de buren was ze weer zo mak als een lammetje, maar terug thuis bedacht ze nog 20 van dit soort situaties. Tussendoor kwamen er ook nog eens 3 poepluiers, ik denk dat we vandaag een nieuw record hebben: 8 poepluiers op 1 dag. We aten tomatensoep, de eerste 2 happen gingen goed en toen bedacht Sterre dat het heel leuk was om een strijd om de tomatensoep te gaan voeren. Ik wil wel soep, o nee toch niet! Alhoewel…doe toch maar wel. Nee niet! Tot het geduld van papa en mama op was en het dus geen soep was. Hoe ze daar dan bij zit te huilen…jemig, alsof je haar ik weet niet wat hebt aangedaan. Dikke tranen rollen over haar wangetjes en ze loopt helemaal rood aan. Stuitert in haar kinderstoel van drift. Het arme kind. Het is ook best lastig om je grenzen uit te testen. Uiteindelijk stopte de sirene vanzelf weer nadat we haar een minuut of 5 genegeerd hadden. Toen ging er nog een boterham met worst in, wat betreft de soep bleven we onvermurwbaar: dat was over. Of ze nou wel of niet goed groeit, er zijn grenzen… Maar ja, morgen probeert ze het waarschijnlijk gewoon weer hoor. Om half 7 dachten we dat het handig was om haar alvast haar pyama aan te trekken (na nog een poep-explosie). Dan kon ze daarna nog even beneden een kopje thee komen drinken. Helaas was het verschonen van de luier en het hele bedritueel alleen maar huilen, dat Maik besloot dat ze maar gewoon meteen naar bed moest. En daar was ik het wel mee eens. Ze is doodop en dodelijk vermoeiend!
No Comments