Prikjes
Vandaag kreeg Sterre haar eerste 2 prikjes. Om kwart voor 9 werden we hiervoor op het consultatiebureau verwacht. Het begon grappig: bij het wegen plaste Sterre op de weegschaal. Daarna mochten we naar binnen bij de wijkverpleegkundige, die de prikjes zou gaan zetten. Sterre was enorm vrolijk, ze lag maar te kletsen en te lachen tegen ons en de verpleegkundige. Niet wetende wat er zou gaan gebeuren natuurlijk. Ik had het er maar moeilijk mee, ik had al een uur een knoop in mijn maag. Toen kwam het moment dat ze haar eerste prikje kreeg. Ik ging achter haar zitten en hield haar handjes vast. De naald ging er in en Sterre zette het direct op een krijsen. Hartverscheurend, als je daar als moeder bij zit. Ik moest bijna zelf huilen. Maik, die braaf fotoâs stond te maken voor het plakboek (Sterreâs eerste prikje…) had het er ook moeilijk mee zag ik. Maar ja, als ouders moet je stoer blijven, dus we lieten niks merken. Na het tweede prikje ging Sterre nog harder huilen, en ze was eigenlijk haast ontroostbaar. Want ook toen we haar weer gingen aankleden huilde ze nog door. Daardoor besloot ik haar maar even wat te laten drinken, als troost. Dat hielp wel, en zo konden we haar rustig in de kinderwagen leggen. Ze viel gelijk in slaap. Eenmaal thuis was ze eigenlijk wel gezellig, ze lachte naar me toen ik haar luier aan het verschonen was. Ook na de volgende voeding was ze vrolijk, ik heb nog liedjes gezongen en beweegspelletjes met haar gedaan en dat vond ze allemaal heel leuk. Maar zo rond half 1 begon ze ineens, zomaar uit het niets (want ze lag te slapen) onbedaarlijk te huilen. Zo hard had ze nog nooit gehuild, ze maakte zichzelf helemaal overstuur en was ontroostbaar. Haar wiegen, op haar buik leggen, op haar rug leggen, met haar in de kinderwagen rondrijden, helemaal niets hielp. Ik vond het zo enorm zielig! Gelukkig had ik paracetamol-zetpillen gehaald en ik heb haar er uiteindelijk maar een halve gegeven. Ze had geen koorts gelukkig, maar kennelijk wel pijn. Even na de paracetamol viel ze in slaap, maar zelfs in haar slaap hoorde ik haar af en toe huilen en eens in de zoveel tijd heel zielig snikken. Het liefst had ik de hele dag met haar geknuffeld, maar aangezien dat wel erg verstikkend voor haar is heb ik me ingehouden. Rond twee uur stond Martine voor de deur, die kwam op kraamvisite. Ik heb haar meteen maar verteld dat Sterre niet haar beste dag had vandaag. Dat vond ze gelukkig niet erg. Sterre werd al gauw wakker en liet toen ook Martine horen dat haar stembanden al goed werken. Ze begon meteen weer heel overstuur te huilen. Toen ik haar liet drinken, werd ze wel wat rustiger, maar ze had na een paar slokken al genoeg. Toch werd ze wel rustig van de nabijheid van mama, want zodra ik haar loshaalde begon ze gelijk weer te huilen. Kennelijk was het geruststellend om alleen tegen mamaâs borst aan te liggen. Toen ik na een half uur een lamme arm kreeg en daarnaast ook een foto wilde van Martine met Sterre, heb ik haar bij Martine op de arm gelegd. We waren voorbereid op een nieuwe krijssessie, maar dit bleef uit. Martine viel blijkbaar in de smaak, want Sterre begon meteen lieve kletsgeluidjes te maken en tegen Martine te lachen. Zo heeft Martine een hele poos met haar gezeten. Na verloop van tijd konden we haar in de wagen leggen en zijn we even naar de Plaats gelopen op bij Bagels & Beans op het terras te zitten. Helaas was het niet zo lekker warm als gisteren, er stond een hele koude wind. Toch hebben we er nog wel even gezeten, en Sterre lag fijn te slapen. Aan het einde van de middag zijn we terug naar huis gegaan, waar Maik ook al snel thuis kwam. Die wilde natuurlijk zijn kleine meisje knuffelen, na al die ellende vandaag. Hij vond dat ze wat witjes zag, maar gelukkig was ze niet meer zo huilerig. Wel af en toe in haar slaap, net alsof ze de prikken dan weer herbeleeft. Echt zielig. Hopelijk kan ze vannacht goed slapen, voelt ze zich morgen weer beter en is ze deze dag snel weer vergeten. Tot de volgende prik, over 4 weken…
No Comments