Van slag

Van slag

Sterre is best een beetje van slag door alle drukte. Gisteren was het heel onrustig, doordat er verhuisd werd. Ik bleef met Sterre in het nieuwe huis, om zoveel mogelijk regelmaat te creëren. Er was natuurlijk veel te zien, allemaal mannen die steeds de trappen op en neer liepen met spullen. Sterre vond het wel gezellig, dat verhuizen geloof ik. Tijdens de lunch zat ze bij oom Sjoerd op schoot en kreeg in de tussentijd stukjes krentenbol van Eddo. Ook opa en oom Danny gaven haar natuurlijk de nodige aandacht, dus dat was dikke pret. Slapen was ze niet van plan, maar toen Maik en ik rond 4 uur terug kwamen van de Ikea en Praxis, was ze bij oom Sjoerd op de borst in slaap gevallen. ’s Avonds wilden Maik en ik alvast beginnen met uitpakken en schoonmaken, maar Sterre liet dat niet toe. Ze heeft wel 2 uur in haar bedje liggen krijsen. Goed voor de lijn, want ik bleef die trap op lopen. Dan liet ik haar weer een poosje huilen, maar als ze vervolgens helemaal overstuur werd ging ik even troosten. Om vervolgens naar beneden te gaan en af te wachten tot ze zich weer overstuur gehuild had. Vandaag was het een relatief “gewone” dag. Ze ging naar het kinderdagverblijf. Toen ik haar had opgehaald was ze echter toch niet in haar hum. Huilen, mopperen, zichzelf achterover gooien en gillen. Ik dacht dat ze oververmoeid was, dus legde haar op bed, maar ook dat wilde ze niet. Heel handig als je moet koken, zoiets… Gelukkig had ik de aardappels al geschild voor ik haar had opgehaald, dus toen Maik thuis kwam kon ik vlug de rest doen. Eten wilde ze maar een klein beetje en daarna heb ik haar toch op bed gelegd. Helaas herhaalde het circus van de dag ervoor zich en krijste ze weer de hele buurt bij elkaar (gelukkig wonen er nog niet zoveel mensen…). Dit keer besloot ik haar er niet uit te halen en alleen steeds op de gang bij de deur te gaan zitten. Zo zag ze slechts een kiertje van het licht en hoorde ze me praten. Ze werd er rustig van, alleen was dat steeds maar van korte duur. Zodra ik aanstalten maakte om naar beneden te gaan begon ze weer. Na 3 keer vond ik het welletjes en heb ik toch doorgezet. Ze gaf het na een kwartier huilen op, maar we hoorden haar nog lang nasnikken. Het arme kind, je zult maar van die rotouders hebben die je ’s avonds gewoon in je bed laten liggen zeg…