We geven het op…
We weten het niet meer hoor. Na weer een nacht met niet meer dan 3 uur slaap zijn we geneigd het bijltje er bij neer te gooien. Ik weet dat iedereen die dit leest een mening zal hebben, zal denken dat we te snel toe- of opgeven, maar gelukkig weten we zelf dat dit niet het geval is. Na vannacht hebben we sterk het idee gekregen dat het geen patroon is waaraan Sterre gewend is geraakt, maar dat ze daadwerkelijk honger heeft. Ze werd om half 4 wakker. Huilen, driftig zijn, dat kennen we intussen wel. Dat is ook niet het probleem. We hebben haar getroost, een paar slokjes water laten drinken en terug in bed gelegd. Weer krijsen. Oke, ook dat is vaste prik. Dekbed over je oren en proberen te slapen. Na 20 minuten werd het stil. Tot 10 minuten later, toen begon het weer. Zo zijn we uiteindelijk tot bijna 6 uur bezig geweest. Om half 6 zat ik op de grond van haar kamertje en hoorde ik de maag van ons kleine meisje letterlijk knorren. Dat deed me besluiten het flesje wat in de koelkast stond omdat het niet was opgegaan bij het kinderdagverblijf door Maik te laten geven. Ze dronk het achter elkaar op en ging lief slapen. Niets meer aan de hand. En wij? Wij voelden ons ontzettend schuldig. Wat zijn we nou voor papa en mama die al een week lang de strijd aan gaan, terwijl Sterre een knorrend maagje heeft? Als wij honger hebben gaan we toch ook eten? Ik kan me de nachten nog wel herinneren tijdens de zwangerschap, dat ik aan een boterham met kaas zat. Het ligt er ook niet aan dat ze overdag te weinig eet, want dat gaat tegenwoordig heel goed. Ze eet soms wel 2 boterhammen, fruit, ontbijtkoek, 2 aardappels, 150 gram groente en wat vlees. We weten dus nog niet wat we gaan doen vannacht. Niet gelijk voeden, maar we gaan zeker geen twee uur lang meer op zitten. De wallen onder onze ogen zijn dik en zwart, we irriteren ons aan alles omdat we gewoon bekaf zijn. We hebben liever dat Sterre ’s nachts 2 keer een kwartier drinkt, dan dat ze 2 uur lang ligt te huilen (en wij dus ook niet slapen).
No Comments