Zwaar
Niet willen klagen, terwijl je het toch best zwaar hebt. Das een lastige combi. Ik ben 34 weken zwanger en de bekkenpijn is nu weer een standje hoger gezet. Ik heb echt veel pijn. Was het vergeten, hoe erg het was bij Sterre, maar voila, het is er en je weet het meteen weer. Er is alleen een groot verschil, de vorige keer was er geen meisje van 3 jaar en 12 kilo dat nog regelmatig door haar mama gedragen wil of moet worden. Terwijl haar mama dat echt niet meer goed kan. Zo butste ik Sterre met haar koppie tegen het autoplafond, omdat ik probeerde haar in het autostoeltje te wurmen wat door de pijn nauwelijks ging. Zij dikke tranen, ik zelf ook bijna trouwens. Vervolgens moest ze ook uit dat stoeltje en mocht ik met het loopfietsje sjouwen, omdat de fysiotherapeute had bedacht dat ik dat moest meenemen om te oefenen. Bij de fysio werd van me verwacht dat ik met enige regelmaat opstond om haar gebukt met loopfietsje en al te draaien. En dat deed pijn pijn pijn. Maar ja, dat ga je natuurlijk niet zeggen dus bikkel je door. Eenmaal thuis kon ik niks meer. Het liefst wilde ik mijn bed in met een boek, maar ons meisje wilde graag met mama nep-thee drinken op de grond, een spelletje doen aan tafel, een boekje lezen op de bank, mee naar beneden om de post te halen,3 keer plassen en 1 keer poepen op de wc beneden en op de wc boven. En dan niet zelf lopen want ze was moe. Er moest ook gewassen worden, want Maik gaat dit weekend de wasmachine even tijdelijk afkoppelen. Dus sjouwde ik naar zolder tot 3 keer toe. Echt, als je het zo leest lijkt het echt grote aanstelleritus, maar ik verzeker je, voor mij is elke trap, elke keer opstaan en elke keer met Sterre sjouwen teveel. Niet door de buik op zich, maar door de bekkenpijn. Die pijn is vreselijk. Gelukkig weet ik: als ik me een dagje rustig houd gaat het weer beter. Vanaf morgen is Maik 5 dagen thuis en kan ik het rustiger aan doen. Er komen betere dagen, ze zijn niet allemaal zo. Maar vandaag had ik echt even een enorme off-day….
No Comments